بررسی کیفیت فضاهای واسط (نورگیرهای داخلی) در ساختمان های درمانی ویژه کودکان

مطالعات صورت گرفته در زمینه روانشناسی محیط نشان داده است، واکنش رفتاری به محیط فیزیکی که فعالیت حسی افراد را در بر می گیرد، به تعیین کیفیت محیط کمک میکند. محققان شاخصه هایی را در رابطه با فضاهای خدماتی نسبت به فضاهایی که فعالیت های بهداشت و درمان در آن صورت می گیرد تعریف می کنند، زیرا فضاهای خدماتی نسبت به دیگر فضاها بیشتر معرف و نماینده ی کیفیت خدمات و خصوصا کیفیت ساختمان ها هستند و همچنین نقش عمومی درآنها غالب و متداول است، مثل سالنهای ورودی،کریدورها، اتاقهای انتظار، اتاق های روز بیماران و نورگیرهای داخلی. در هریک از این فضاها نیازهای روانی و عاطفی مصرف کنندگان وجود دارد و انسان پروری نسبت به دیگر فضاهای بیمارستان مهمتر و مسیله ی کیفیت معماری مشهودتر و حساس تر است. مقاله حاضر در پی آشکار نمودن ویژگی های رفتاری و محیطی کودکان در فضاهای درمانی و نقش نورگیر داخلی در ایجاد خرد اقلیم و ایجاد ارتباط اکولوژیک با محیط به این مساله میپردازد که چگونه نورگیر داخلی بوسیله ی فراهم کردن عملکردهای مهم و پیچیده از قبیل آسایش، معاشرت، ارتباط پذیری، مسیریابی و..، موجب رفاه کودکان بیمار می گردد. برای دستیابی به اهداف مذکور، از روش توصیفی و تحلیل محتوا استفاده شده است. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که می توان راهکارهای خاص برای طراحی فضاهای آتریومی پیشنهاد دادکه سبب ارتقاء کیفیت محیطی این فضاها و ایجاد محیطی مطلوبتر و شادتر برای کودکان در دوران بستری گردد.

Keywords:

فضاهای همگرا , آتریوم , ساختمان های درمانی , کودکان بیمار