علی شمس - استادیار دانشکده کشاورزی دانشگاه زنجان
زهرا هوشمندان مقدم فرد - کارشناسی ارشد آموزش کشاورزی دانشگاه تهران

تحقیق، تدریس و خدمات جزو سه وظیفه عمده اکثریت اعضای هیات علمی دانشگاه های مختلف در جهان می باشد و در ایران نیز دانشکده های کشاورزی و اعضای شاغل در آنها اکثریت تحقیقات صورت گرفته در بخش کشاورزی را انجام می دهند. مطالعات اندکی در خصوص میزان مطابقت واقعی این تحقیقات با نیازهای بخش کشاورزی صورت گرفته است، ولی وضعیت حاضر گویای نبود تعامل مثبت و سازنده بین بخش کشاورزی، روستایی و دانشگاهی می باشد. مقاله حاضر که به طریق کتابخانه ای و بررسی اسنادی صورت گرفته است، با هدف تشریح این معضل و راهکارهای برون رفت از آن می باشد. وضعیت به وجود آمده در این زمینه به دو مشکل مهم ساختاری و کارکردی نهاد دانشگاه برمی گردد. در ساختار سازمانی بایستی به خاطر ماهیت رشته کشاورزی قوانین و مقررات ارتقا، ترفیع و تشویق محققین هیات علمی کشاورزی متناسب با میزان مشارکت واقعی آنها در حل معضلات جامعه سنتی تدوین گردد و تنها راه ارتقا و تشویق منوط به چاپ مقالات در مجلات و سایر شاخص ها نباشد. در بعد کارکردی نیز با توجه به مشغله های اعضای هیات علمی می بایستی تا حد امکان از دانش و تجربیات اعضای هیات علمی بیشترین بهره و استفاده صورت پذیرد تا حضور فیزیکی آنها در جامعه کشاورزان برای تحقق این هدف در مقاله حاضر مدلی از به کارگیری فناوری اطلاعات و ارتباطات در سطوح مختلف مدیریتی پیشنهاد شده است که از سطح روستا، مراکز خدمات تا سطح دانشگاه و وزارت کشاورزی را شامل می شود.

توسعه کشاورزی، پایداری، تحقیقات نیازمدار، اعضای هیات علمی، مدیریت تحقیقات