الهام سادات ترابی - گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد قوچان، قوچان، ایران
خدیجه اعراب شیبانی - گروه روانشناسی، دانشگاه پیام نور، واحد مشهد، مشهد، ایران

این پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی زوج درمانی هیجان محور بر بهبود خودکارآمدی زناشویی انجام شده است. جامعه آماری در این پژوهش کلیه زوج های مراجعه کننده به مراکز مشاوره در سال 1394 بود که حداقل پنج و حداکثر 15 سال از ازدواج آنها گذشته بود. از این جامعه 40 زوج که نمره آنها در آزمون خودکارآمدی عمومی پایینتر از خط برش بود به عنوان نمونه انتخاب گردیدند. این افراد به صورت دردسترس در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران (1982 (بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون -پسآزمون با گروه کنترل بود. گروه آزمایش 8 جلسه 2 ساعته زوج درمانی هیجان محور دریافت نمودند. هر یک از گروهها (پیش آزمون-پسآزمون) مورد آزمون قرار گرفتند. دادههای بدست آمده با توجه به فرضیه تحقیق توسط تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که زوج درمانی هیجان محور بر خودکارآمدی زناشویی موثر است. می توان نتیجه گرفت که از این روش جهت افزایش خودکارآمدی زناشویی در حیطه های مختلف و پیشگیری از اقدام به گرفتن طلاق استفاده نمود.

خودکارآمدی، زوج درمانی هیجان محور، زوجین