اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش وتعهد بر افزایش خودکارآمدی والدگری مادران دارای کودک اوتیسم

هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش وتعهد در افزایش خودآمدی والدگری مادران دارای کودک اوتیسم بود. این مطالعه در قلمرو تحقیقات آزمایشی است. جامعه آماری این پژوهششامل تمامی مادران دانش آموزان مبتلا به اوتیسممقطع ابتدایی کلاس های اول تا سوم ناحیه 3 آموزش وپرورش مشهد در سال 94 بودند. نمونه ی پژوهش شامل 30 نفر از مادران دانش آ موزان مبتلا به اوتیسم اول تا سوم ابتدایی بودند که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دوگروه 15 نفره جای گرفتند )گروه آزمایش و گروه کنترل(. پس از آن برای افراد گروه آزمایشی، جلسات درمان مبتنی بر پذیرش وتعهد به مدت 10 جلسه برگزار شد. افراد گروه کنترل نیز هیچ مداخله ای دریافت ننمودند. ابزار مورد استفاده در پژوهش عبارت بود از: مقیاس خودکارآمدی والدگری دومکا و همکاران 1996. به منظور تحلیل و تفسیر فرضیه های پژوهش از تحلیلکوواریانس استفاده شد. نتایج این مطالعه نشان داد بین میانگین نمره کل خودکارآمدی والدگری در گروه آزمایش و گواه تفاوتمعناداری وجود دارد. بر اساس این یافته می توان گفت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد سبب افزایش خودکارآمدی والدگری مادران دارای کودک اوتیسم شده است

Keywords:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , خودکارآمدی والدگری , مادران , اوتیسم