محمد توانگرزاده - گروه برق، واحد سیرجان، دانشگاه آزاد اسلامی، سیرجان، ایران
امیر عبدالهی - گروه برق، واحد کرمان، دانشگاه شهید باهنر، کرمان، ایران

با بالا رفتن آگاهی در مورد مسایل زیست محیطی و مسایل ناشی از نیروگاههای حرارتی، سبب ناراحتی عموم مردم شده است. از این رو میبایست به دنبال راه حلی جهت یافتن جایگزینی مناسب برای نیروگاههای حرارتی پیدا کرد. در مدت چند دهه گذشته بخشهای تولید و انتقال از هم جدا شده و در نتیجه، یک تضاد عملکرد و برنامه ریزی جدید بوجود آمده است. شرکت های تولید به صورت مجزا تصمیم به افزایش سرمایه گذاری می کنند در حالی که مدیران بخش انتقال به طور مستقیم در آن تصمیمات شرکت ندارند. سرمایه گذاری در بخش تولید با ملاحظات اقتصادی در قبال قیمت انجام میشود. سیستم انتقال، از سوی دیگر، با سازمان های انتقال جداگانه ای عمل می کند که نقش کلیدی در ارزیابی نیازهای سرمایه گذاری انتقال از دید قابلیت اطمینان و اقتصاد دارند. در نظر گرفتن روابط متقابل بین بخش انتقال و تولید یک عنصر بسیار مهم در تحلیل توسعه شبکه های قدرت می باشد. برنامهریزی ترکیبی توسعه تولید و انتقال به منظور رسیدن به اقتصادیترین طرح توسعه برای احداث خطوط و واحدهای تولیدی جدید و یا ترکیبی از هر دو انجام میشود. هدف اصلی از اجرای برنامهریزی توسعه تولید وانتقال، بالا بردن قابلیت اطمینان برای تامین تقاضای انرژی الکتریکی پیشبینی شده میباشد. در حالیکه قیود تولید و انتقال از جمله قید تعادل انرژی، محدودیت تولید واحدهای تولیدی قید مربوط به بهرهبرداری مانند در دسترس بودن سوخت و همچنین محدودیت توان عبوری از خطوط انتقال همگی ارضا شدهاند. این مقاله قصد دارد تا چگونگی عبور از یک سیستم قدرت شامل واحدهای تولیدی غالبا حرارتی به سیستم قدرت با واحدهای غالبا تجدیدپذیر را بررسی نماید. با در نظر گرفتن دوره برنامهریزی بلندمدت، هدف دستیابی به یک سیستم قدرت با حداقل هزینه و حداکثر تعداد واحدهای تولیدی تجدیدپذیر میباشد که این کار توسط برنامهریزی توسعه تولید و انتقال تحقق میپذیرد. مدل ارایه شده، جهت برنامهریزی توسعه تولید و انتقال استاتیک میباشد. همچنین مسیله برنامهریزی توسعه تولید و انتقال ارایه شده بصورت یک مسیله بهینهسازی احتمالاتی با یک تابع هدف مدل میشود که در آن تابع، هدف مینیمم کردن هزینههای بهرهبرداری و سرمایه گذاری است

انرژی تجدیدپذیر، تولید، برنامه ریزی