محمد کوهی - دانشجوی کارشناسی ارشد تحقیقات آموزشی، دانشگاه فردوسی مشهد
حسین کارشکی - دانشیار گروه علوم تربیتی، دانشگاه فردوسی مشهد
بهروز مهرام - دانشیار گروه علوم تربیتی، دانشگاه فردوسی مشهد

هدف مقاله حاضر بررسی نظری نقش یادگیری خودتنظیمی در انجام فعالیت های پژوهشی است. شواهد پژوهشی موید این امر است که در انجام پژوهش بخصوص پایان نامه عوامل بیرونی و درونی متعددی مانند حمایت های اساتید راهنما و مشاور، محیط آموزش-پژوهش، زمان کافی، علاقه و انگیزه دانشجو دخیل هستند. یکی از مهم ترین عوامل فردی که می تواند باعث تسهیل پژوهش شود خودتنظیمی دانشجویان در انجام فعالیت های پژوهشی است. چرخه پژوهش علمی وابسته به مهارت فراشناختی است و دانشجویان برای کنترل و بهبود فرایند پژوهش نیازمند دانش و قابلیت های خودتنظیمی یعنی برنامه ریزی، نظارت و بازاندیشی است تا قادر به برنامه ریزی پروژه پژوهشی خود، نظارت بر پیشرفت خود و روند اجرای پژوهش و تفکر درباره چگونگی انجام بهتر آن در دفعات بعدی باشد. ازآنجایی که پژوهش در سطح بالای یادگیری است و کنش اجرایی یادگیری محسوب می شوند، لذا این سازه ارتباط نزدیکی با ساختار و مولفه های خودتنظیمی دارد بر این اساس بررسی فرایندهای پژوهش با استفاده از نقش خودتنظیمی در آن موضوعی ارزشمند و قابل اعتناست.

مهارت های پژوهش، خودتنظیمی، چرخه پژوهش، مدل های خودتنظیمی