تحلیل فضایی ، پایداری نظام سکونتگاهی با رویکرد آمایش دفاعی(منطقه مورد مطالعه سکونتگاه های روستایی استان بوشهر)

مناطق مرزی دارای نقش جایگاه ویژه در تضمین امنیت و توسعه کل کشور را دارند . استان بوشهر به عنوان بخشی از نظام تقسیمات کشوری و به دلیل واقعشدن در بخش مرزی کشور، علیرغم برخورداری از توانها و پتانسیلهای بالقوه و بالفعل محیطی و اقتصادی تاکنون نتوانسته به جایگاه واقعی خود در توسعه دست پیدا کند. عدم توزیع عادلانه امکانات و خدمات در سطح استان با توجه موقعیت مرزی آن به بحرانهای اجتماعی و مشکلات پیچیده فضایی خواهد انجامید. لذا توجه به این استان در نظام برنامهریزی کشور میتواند نقش تعیین کنندهای در پایداری و امنیت پایدار این منطقه ایفا نماید هدف از تحقیق حاضر تحلیل فضایی پایداری نظام سکونتگاهی با رویکرد آمایش دفاعی و تعیین روش مناسب برای سنجش عدالت فضایی در توزیع خدمات عمومی می باشد. روش تحقیق از نوع تحلیلی و کمی و جامعه آماری مورد بررسی، نقاط روستایی استان بوشهر میباشد. جهت تعیین الگوی پراکنش و توزیع خدمات در سطح روستاهای استان از روش خودهمبستگی فضایی I ) I s’Moran (وجهت شناسایی نقاط تمرکز جغرافیایی خدمات، از آماره گتیس –آرد جی (Gi Ord-Getis ( در محیط GIS استفاده شده،. نتایج نشان میدهد الگوی پراکنش خدمات عمومی به صورت خوشه- ای، و بیشتر خدمات عمومی روستایی در شهرستان بوشهر ، عسلویه و دشتستان تمرکز یافته به طوری که نقاط روستایی نزدیک به مراکز شهری و فعالیت های بزرگ مقیاس از خدمات بهتری نسبت به روستاهای حاشیهای برخوردار بوده اند وجود این نابرابری های فضایی میتواند پیامدهایی نظیر بیکاری،فقر ،ناامنی در مرزو ناپایداری سازمان فضایی سکونتگاه های روستایی را به وجود آوردبه همین منظور با اعمال سیاست های آمایشی مناسب وانجام برنامه ریزی های توسعه اقتصادی و اجتماعی استان در قالب برنامه ریزی امایش سرزمین می توان در کاهش عدم تعادلهای فضایی و پایداری سکونتگاه های روستایی گامی اساسی برداشت .

Keywords:

پایداری , امنیت , آمایش دفاعی , استان بوشهر