وحیدرضا کلات جاری - استادیار بخش عمران، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه صنعتی شاهرود
احمد میرشریفی - کارشناس ارشد سازه، دانشگاه صنعتی شاهرود، دانشکده عمران

در حال حاضر، باگذاری دکل های انتقال نیر در ایران با استفاده از آئین نامه بارگذاری مشانیر که در سال (1377) چاپ و منتشر شده است انجام گرفته وطراحی آنها با توجه به ضوابط و شرایط آئین نامه ASCE52 صورت می پذیرد. در آئین نامه بارگذاری فوق الذکر با متغیرهای تصادفی بارگذاری دکل ها همچون بیشترین ضخامت یخ سالیانه، بیشترین ضخامت ماهیانه آن و یا بیشتی سرعت سالیانه باد و یا سرعت ماهیانه آن بصورت مقادیر قطعی و یقین اندیشانه برخورد می شودو ضرایب ایمنی جزئی بدون توجه به عدم قطعیت های موجود برای هر جزء بر تعیین می گردد. در این مقاله ابتدا با تصادفی انگاشتن پارامترهای بار و مقاومت، قابلیت اعتماد اعضای دکل های 230Kv، در چهار شهر انتخابی (بندر عباس، یزد، تهران و شهرکرد) که بر اساس آئین نامه مشانیر طراحی شده، در دو حالت حدی فشار (کمانش) و کشش مورد ارزیابی قرار گرفته اند. در قدم بعد، با استفاده از نتایج حاصله، شاخص قابلیت اعتماد هدف (Target Reliability Index) در دو حالت حدی فوق الذکر تعیین شده است. سپس با استفاده از روشهای کالیبراسیون موجود در ایمنی سازه ها ضرایب افزایش بار و کاهش مقاومت جدید بنحوی محاسبه و انتخاب شده اند تا شاخصهای قابلیت اعتماد اعضای جدید تا حد امکان به شاخص های قابلیت اعتماد هدف انتخابی نزدیک بوده و به این ترتیب اعضایی با ایمنی یکنواخت طراحی شوند. در نهایت همانطور که در نتایج ملاحظه خواهید نمود، با استفاده از ضرایب ایمنی جدید علاوه بر ایجاد یکنواختی در ایمنی اعضا طراحی شده می توان به میزان قابل توجهی از وزن دکل ها کاست و آنها را اقتصادی و واقع بینانه تر طراحی نمود.

قابلیت اعتماد ، دکل ، خطوط انتقال ، ضرایب طراحی