رابطه خود پنداره با اضطراب اجتماعی و عملکرد اجتماعی-انطباقی دانش آموزان با معلولیت جسمی-حرکتی در مقطع ابتدایی

هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه خودپنداره با اضطراب اجتماعی و عملکرد اجتماعی –انطباقی دانش آموزان با معلولیت جسمی - حرکتی می باشد. ژوهش توصیفی از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه دانش آموزان دختر و پسر دارای معلولیت جسمی حرکتی مشغول به تحصیل در مقطع ابتدایی می باشند که با استفاده از روش سرشماری هر 105 نفر به عنوان نمونه پژوهش مورد بررسی قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های خودپنداره کودکان اس. بی. آهلووالیا ( 1984 )، عملکرد اجتماعی و انطباقی کودک و نوجوان اسپنس و همکاران ( 2002 ) و اضطراب اجتماعی لیبویتس ( 1987) استفاده شده است. نتایج نشان داد بین خودپنداره و عملکرد اجتماعی وانطباقی رابطه مثبت و معنادار و بین خود پنداره و اضطراب اجتماعی رابطه منفی و معناداری وجود دارد. زیر مقیاس شهرت از خودپنداره پیش بینی کننده قابل اعتماد عملکرد اجتماعی و انطباقی و زیر مقیاس ظاهر جسمانی و نگرش ها پیش بینی قابل اعتماد اضطراب اجتماعی می باشند. همچنین نتایج حاکی از تفاوت معنادار دخترها و پسرها درعملکرد اجتماعی و انطباقی بود اما بین دخترها و پسرها در اضطرب اجتماعی تفاوت معناداری مشاهده نشد.

Keywords:

اضطراب اجتماعی , خودپنداره , عملکرد اجتماعی و انطباقی , کودکان با معلولیت جسمی حرکتی