مصطفی صادقی نژاد پاریزی - دانشگاه آزاد اسلامی، واحد پرند، باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان، پرند، ایران
نیر پورآقا - کارشناس ارشد حقوق خصوصی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران

شیوههای جایگزین به مجموعه روش هایی اطلاق می شود که جایگزین رسیدگی قضایی گردیده و حل و فصل اختلاف معمولا توسط شخص یا اشخاص ثالث بی طرف که توسط طرفین انتخاب می شوند صورت می گیرد. مذاکره یکی از روش های جایگزین حل اختلاف است. مذاکره در لغت به معنای با کسی در امری گفتگو کردن و در اصطلاح جریانی است که در آن دو یا چند طرف مساله برای پیدا کردن راه حل مساله یا مسایل گفتگو می کنند. هدف مقاله حاضر با روشی توصیفی و تحلیلی، بررسی مذاکره به عنوان یکی از روش های غیرقضایی و جایگزین حل اختلاف است. حال سوالی که در این رابطه مطرح می گردد این است که مفهوم مذاکره، عناصر و فواید و جایگاه آن در قوانین ایران چیست نتایج بیانگر این است که مذاکره به عنوان روش جایگزین حل اختلاف، پروسه ای جهت فصل نزاع است که اگرچه با سایر طرقحل اختلاف در گفتگوی مشترک شباهت دارد اما با میانجیگری، داوری و کارشناسی تفاوت اساسی دارد. روش مزبور واجد فواید قضایی، اجتماعی و اقتصادی است که در قوانین مربوط به تشویق و حمایت از سرمایه گذاری نیز پیش شرط رجوع به محاکم است. از عناصر مذاکره می توان، به وجود حداقل دو طرف ذی اختلاف که متمایل به مذاکره بوده و وجود ابزارهای قدرت در ید هر یک از طرفین و امکان متقاعدسازی طرف دیگر، اشاره نمود.

مذاکره، قانون، آیین دادرسی، دادگستری، روش های جایگزین، حل اختلاف