ارایه مدلی برای تحقق مالکیت مشترک ساختمان های بلند در کلان شهر تهران

پاسخ به تقاضای مسکن با توجه به رشد روزافزون جمعیت کلان شهرها که از کوچ مردم مناطق روستایی باعث افزیش تراکم جمعیت گردیده، کمیابی و هزینه سنگین زمین، ساختمان بلند جواب طبیعی برای رشد شهر می باشد. هدف مالکیت مشترک ساختمان بلند جا دادن حداکثر افراد در حداقل سطح زمین با استفاده از تکنولوژی ساخت و سیستم های تهیه انرژی لازم، تسهیل حمل و نقل عمومی با افزایش تراکم، بازده انرژی برای شهر قایم و ایجاد امکانات رفاهی لازم که پاسخی به کلیه ی محیط های مورد نیاز خانواده بر اساس سلسله مراتب پنج گروه مازلو برای مسکن پاسخ دهنده در شهر کوچک عمودی همراه با امکانات اجتماعی، رفاهی، آموزشی می باشد. این تنوع باعث افزایش پویایی شهر عمودی می شود. هر واحد مالکیت خصوصی دارد و صاحبخانه اجازه تغییرات داخلی بدون تاثیر در عرصه های عمومی را دارد. در این مجموعه ها سیستمهای قانونی حقوق مدنی و حقوق عرفی ساخته ی قانون تعیین کننده هزینه نگهداری عرصه ها می باشد. این مجموعه ها برخوردار از سطح بالاتری از استاندارد اقدام به ساخت می کنند و در مقایسه با آپارتمان ها از کیفیت بالاتر- ارزانتر زندگی بدلیل تفاوت بازار اجاره و فروش برخوردار می باشند. مسولیت کمتر انجمن های بدون منفعت مالی نسبت به مالیات در این مجموعه ها از دیگر مزایای این مجموعه ها است. عرصه های عمومی این مجموعه در خدمت مجموعه بوده و با زندگی شهری در ارتباط است که در طبقات پایین شاهد ارتباط بین مردم در ساختمان و تماس با زندگی شهری با توجه به جنبه های محیطی، سبب پیوند زندگی خصوصی خانوادگی به فضاهای مورد نیاز اجتماعی می باشد. در نتیجه ارتباط فضای عمومی با مجموعه و دید در ورودی مجموعه از فضای عمومی افزایش امنیت وکاهش وقوع جرم را در پی دارد

Keywords:

مالکیت مشترک , ساختمان بلند , شهر عمودی , زندگی شهری , تکنولوژی ساخت