محمدرضا پوراقدم - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی منطقه ای دانشگاه شهید بهشتی
محمدعلی فدایی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری انرژی دانشگاه شهید بهشتی

ساختمان های بلند قابلیت آن را دارند که محیط ساخته شده را به طور اساسی تغییر شکل دهند. این بناها به دلیل مقیاس، فرم و خصوصیات آنها تاثیرات گوناگونی از جنبه های کالبدی، طبیعی، عملکردی و فرهنگی بر منظر و سیمای شهری باقی می گذارند؛ که این امر نیازمند یک فرایند طراحی جامع و شناخت اصول مربوط به توسعه پایدار می باشد.توسعه پایدار و مفهوم پایدار شدن در سال های اخیر از بعدهای مختلفی مورد بحث قرار گرفته است، از این رو، یافتن یک مفهوم مشترک برای آن تا حدی مشکل شده است. توسعه را می توان تکامل سطح زندگی و رسیدن به شرایط آرمانی در حوزه اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی دانست که تحقق مفهوم آزادی، عدالت، پویایی اجتماعی، توسعه انسانی و رشد اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را به همراه دارد. در توسعه پایدار، انسان به عنوان محور اساسی توسعه قلمداد می شود (تقوایی و دیگران، 1385). در این پژوهش بر آنیم از طریق مطالعات اسنادی و با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی تاثیراتی که ساختمان های بلند مرتبه بر توسعه پایداردارند مورد بررسی قرار دهیم. اندیشه بلندمرتبه سازی و برج سازی طی حیات خود، همواره از سوی صاحب نظران مسایل اقتصادی، اجتماعی و کالبدی مورد تحلیل و انتقاد واقع شده است. با این حال حضور این پدیده تداوم داشته و اندیشه های موافق و مخالف هر یک با تاکید بر جنبه ای خاص این پدیده را مورد تایید یا انتقاد قرار داده اند.(عزیزی،1378)

توسعه پایدار، بلندمرتبه سازی، ساختمان بلند