احیای اراضی بازیافتی، رهیافتی به سوی توسعه پایدار شهری

همراه با رشد افقی شهرها، زیرساخت ها و کالبدهای جدیدی در اراضی دست نخورده وحلقه های بیرونی شهر شکل می گیرند. در حالیکه اراضی سابقا توسعه یافته در اغلب موارد متروکه و بلااستفاده مانده اند و یا کارایی بهینه و لازم را ندارند و بعضا همراه با آلودگی هستند. این امر علاوه بر هدر دادن منابع موجود، باعث بروز مشکلات عدیده ی زیست محیطی، اجتماعی، اقتصادی و به مرور زمان، موجب ضرر های جبران ناپذیری می شود. در صورتیکه توسعه مجدد آنها علاوه بر ارتقای کیفیات فضایی و کالبدی شهرها، عنصری کلیدی در حرکت به سوی اجتماعات پایدار به شمار می آید. احیای اراضی بازیافتی و ا همیت توسعه مجدد آن ها از آنجاست که رها نمودن این زمین ها تا حد زیادی باعث خسارت به جوامع محلی می شود، از آنجا که این زمین ها بنا به خصوصیات خود آلودگی و ضررهای زیست محیطی دارند تا حد زیادی سلامت جوامع محلی را تهدید می کنند. از طرفی نیز ارزش املاک واقع در محلات نزدیک به خود را به دلیل تهدیدهای نامبرده پایین می آورند، کنترل و توسعه مجدد این زمین ها، آلودگی ها، مشکلات و تهدیدهای زیست محیطی را تا حد زیادی کاهش می دهد و باعث ارتقای شاخص های اجتماعی و اقتصادی می گردد. هدف از این مقاله، آشنایی با مفهوم اراضی بازیافتی به عنوان رویکردی منسجم برای نیل به توسعه پایدار و حفظ محیط زیست است. به این منظور از روش توصیفی- تحلیلی استفاده شده است و برای درک بهتر موضوع تجاربی در این زمینه معرفی و تشریح می گردد. در نهایت با توجه به تعاریف و مفاهیم ذکر شده می توان نتیجه گرفت که برای اجتناب از مشکلات عدیده ی ناشی از اراضی بازیافتی، احیاء و دمیدن روحی تازه در این زمین ها و القای کاربری جدید و متناسب با نیاز مردم، راهکاری موثر درجهت ارتقای کیفیات فضایی و کالبدی شهرها و بهبود شرایط اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی خواهد شد.

Keywords:

اراضی بازیافتی , احیاء , توسعه پایدار شهری , محیط زیست