مقایسه مدل نسبت فراوانی و توابع عضویت فازی در پهنه بندی خطر زمین لغزش (مطالعه موردی: جاده ارتباطی مریوان- سنندج)

زمین لغزش ها نوعی حرکت دامنه ای هستند که نه تنها سازه های مهندسی مثل جاده ها، خطوط راه آهن و سدها را تحت تاثیر قرار می دهند، بلکه تلفات جانی را هم به دنبال دارند. هدف از این تحقیق، پهنه بندی خطر زمین لغزش های محدوده جاده ارتباطی مریوان - سنندج در استان کردستان (غرب ایران)، از طریق وزن دهی به معیارهای اصلی و با استفاده از مدل نسبت فراوانی و توابع عضویت فازی در نرم افزار Arc GIS 10 است. به منظور پهنه بندی خطر زمین لغزش، معیارهای ارتفاع، شیب، جهت شیب، فاصله از گسل، واحدهای سنگ شناسی، فاصله از آبراهه ها، فاصله از جاده، نوع کاربری اراضی، پوشش گیاهی، خاک و بارش مورد ارزیابی قرار گرفت. بعد از مرحله فازی سازی معیارهای موثر در وقوع زمین لغزش های منطقه با استفاده از روش های مذکور، نقشه های پهنه بندی خطر زمین لغزش جهت ارزیابی این دو روش از طریق عملگرهای گامای فازی با لانداهای 0/7، 0/8 و 0/9 تهیه شد و با مقایسه نقشه های نهایی، مدل ایده آل برای پهنه بندی خطر زمین لغزش در این محدوده انتخاب شد. نتایج نشان داد که از میان دو روش مورد بحث، استفاده از مدل نسبت فراوانی به دلیل فازی سازی مناسب هر معیار با استناد به نقشه های پراکنش زمین لغزش های رخ داده و نحوه تفکیک طبقات خطر، روش مناسب تری برای پهنه بندی زمین لغزش ها در این جاده ارتباطی محسوب می شود.

Keywords:

جاده ارتباطی مریوان سنندج , زمین لغزش , ارزیابی , پهنه بندی , نسبت فراوانی , مدل فازی