علیرضا کردجزی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی، دانشگاه فردوسی مشهد
فریدون پویانژاد - استادیار گروه عمران، دانشکده مهندسی، دانشگاه فردوسی مشهد.
فرزاد شهابیان - استاد گروه عمران، دانشکده مهندسی، دانشگاه فردوسی مشهد

در سالهای اخیر روشهای یادگیری ماشین بهطور گسترده در مدلسازی مسایل علوم مختلف مورد استفاده قرار گرفت هاند. روش ماشین بردار پشتیبان نیز یکی از روشهای نسبتا جدید یادگیری ماشینی است که در مدلسازی مسایل مهندسی ب هطور موفقی تآمیز مورد استفاده قرار گرفته است. در این پژوهش از روش ماشین بردار پشتیبان برای پیشبینی مقاومت نهایی تیرور قهای تحت اثر بارهای موضعیاستفاده شده است. بارهای موضعی یکی از انواع بارگذاریها است که م یتواند سبب بروز ناپایداری و گسیختگی تیرورقها شود. عوامل مهم و موثر در ناپایداری تیرورقها، از قبیل کمانش جان وبال و ایجاد لهیدگی در محل اتصال بال به جان، باعث پیچیده شدن رفتار تیرور قهام یشود. به همین دلیل نتایج روشهای نیمهتجربی موجود و یا نتایج تحلیل این مسیله با روش اجزای محدود همواره با خطاهای قابل توجهی همراه بوده است و نیاز به روشهای کارآتر همچنان وجود دارد. در این مقاله از یک مجموعه داده شامل 126 نمونه از نتایج آزمای شهایموجود برای گسترش مدل ماشین بردار پشتیبان استفاده شده است. این دادهها از مقالات منتشرشده استخراج شد هاند و هر نمونه شامل مشخصات هندسی تیرورق، مشخصات بارگذاری و مشخصات مکانیکی مصالح تیر ورق میباشد. مقایسه نتایج حاصل از مدلهای ارای هشده در این مقاله با مقادیر اندازهگیر یشده، خطای متوسط کمتر از % 7 را بر روی نمونههای آزمایش نشان م یده د و درنهایت مقایس ه نتایج مد لهای ارای هشده در این مقاله با یک روش سنتی متداول، برتری مدلSVM را تایید میکند.

تیرورق ها، بارهای موضعی، ماشین بردار پشتیبان