بررسی و تحلیل انواع زمان در دفتر اول، دوم و سوم مثنوی مولوی با رویکرد سبک شناسی رایانشی پیکره ای
عنوان مقاله: بررسی و تحلیل انواع زمان در دفتر اول، دوم و سوم مثنوی مولوی با رویکرد سبک شناسی رایانشی پیکره ای
شناسه ملی مقاله: JR_JLKD-4-6_005
منتشر شده در شماره 6 دوره 4 فصل در سال 1391
شناسه ملی مقاله: JR_JLKD-4-6_005
منتشر شده در شماره 6 دوره 4 فصل در سال 1391
مشخصات نویسندگان مقاله:
پروین دخت مشهور - استادیارگروه زبان وادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحدنیشابور
غلام محمد فقیری - دکتری زبانشناسی همگانی دانشگاه فرهنگیان تهران
خلاصه مقاله:
پروین دخت مشهور - استادیارگروه زبان وادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحدنیشابور
غلام محمد فقیری - دکتری زبانشناسی همگانی دانشگاه فرهنگیان تهران
مقاله حاضر با رویکرد سبک شناسی رایانشی- پیکره ای به بررسی توزیع فراوانی و درصدی انواع زمان در دفتر اول، دوم و سوم مثنوی می پردازد و بر این فرضیه استوار است که می توان با استفاده از متغیر زمان به میزان واقع گرایی، سبک روایی و جنبه هایی از صدای دستوری در این اثر دست یافت. مبانی نظری و کاربردی این نوشتار، تلفیقی از دستور نظام مند هلیدی و دستور سنتی است. پیکره زبانی آن شامل 16122 فعل در سه دفتر نخست مثنوی بوده که بر اساس روش نمونه گیری سیستماتیک انتخاب شده و 16 متغیر زمان در پیکره داده ها تحلیل شده است. یافته ها نشان می دهد در سه دفتر نخست مثنوی، زمان حال %63، گذشته %36 و آینده %5/0درصد افعال را به خود اختصاص داده است. این یافته ها بیانگر این نکات است که مولانا در اشاره گری زمانی فلسفه روانشناسی انسانگرایانه داشته که به زندگی در اینجا و اکنون می اندیشد. همچنین وی از داستان ها و رویدادهای گذشته نیز برای تبیین احوال افراد استفاده می کند و سپس به پند و نصیحت می پردازد که سبک روایی نقل، نتیجه گیری و نصیحت را در مثنوی تایید می کند.
کلمات کلیدی: زمان ،ساختارروایی، انسانگرایانه، پیکره ای رایانشی
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/630968/