رضا حیدریزادی - دانشجوی دکتری زبانشناسی همگانی دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
سیدمحمد حسینی معصوم - دانشیار گروه زبانشناسی و زبانهای خارجی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
آرزو نجفیان - دانشیار گروه زبانشناسی و زبانهای خارجی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
بلقیس روشن - دانشیار گروه زبانشناسی و زبانهای خارجی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

فعلهای مرکب در زبان فارسی از زایایی بالایی برخوردارند. این فعلها، از یک طرف ساختاری ترکیبی و نحو بنیاد دارند، اما از طرف دیگر، عملکرد آنها در نحو یکپارچه و به -صورت ی هسته واژگانی منسجم است و همچنین درونداد فرایندهای ساختواژی قرار میگیرند. در این پژوهش، فرض بر این است که فعلهای مرکب عملکرد دوگانه صرفی -نحوی دارند. هد پژوهش حاضر این است که نشان دهد فعلهای مرکب ساخته شده با فعل سب کرد در زبان فارسی دارای ساخت اشتقاقی فازگونه هستند. داده های تحقیق نمونههایی از فعلهای مرکب هستند که از فرهنگ دو جلدی سخن استخراج شده اند. مبنای نظری این تحقیق با روشهای اشتقاقی مطرح شده در آثار چامسکی 2000، 2001، 2008 مرنتز 2001، 2007 همسویی دارد، هرچند از بعضی مفاهیم نظری در نظریههای ساختواژی همچون لیبر 1980 هم استفاده شده است. نتایج نشان میدهند که فعل های مرکب دارای اشتقاقی فاز گونه اند. در زبان فارسی ریشه فعل و جزء غیر فعلی در دامنه یک فاز ساختواژی ادغام می شوند سپس آن ریشه ها برای رفع نیازهای اشتقاقی یا محاسباتی به پوسته آن فاز ساختواژی حرکت می کنند که در آن جایگاه تحت تاثیر عملیات های ونحوی می توانند به جایگاه های نحوی حرکت کنند و گسترش یابند.

ساخت واژه، فعل مرکب، کمینگی، اشتقاق، فاز