حسن ذوالفقاری - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تربیت مدرس تهران
بهادر باقری - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تربیت معلم تهران
صدیقه مهرانفر - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تربیت معلم تهران

نوش آفرین نامه، داستان عامیانه منثوری در شرح عشق شاهزاده ابراهیم فرزند جهانگیرشاه، پادشاه چین و دلاوری های او برای رسیدن به معشوق خود، نوش آفرین گوهرتاج، دختر پادشاه دمشق است. ویژگی های سبکی بسیاری از داستان ها یا رمانس های عاشقانه سنتی و عامیانه را در این داستان می توان دید؛ ازجمله جنبه های شگفت آوری چون خرق عادت ها، انسان ها، جانوران، گیاهان، موجودات، مکان ها و اشیای شگفت انگیز، طرح مدور، گزاره های قالبی، استفاده از اشعار و ضرب المثل ها، کنایات و اغراق ها. زبان و بیان این داستان، نیمه ادبی است. نثر آن به شیوه نثر دوران قاجار است و کهنگی آثار دوره صفویه را ندارد. افعال وصفی و عبارات عامیانه فراوانی در آن دیده می شود. بن مایه های مهم داستان های عامیانه و عیاری در داستان دیده می شود. این داستان و داستان شیرویه نامدار، الگوی داستان گویی نقیب الممالک در نوشتن داستان امیر ارسلان بوده است. این مقاله ضمن معرفی و تحلیل ابعاد گوناگون ساختاری و محتوایی داستان نوش آفرین گوهرتاج، به بیان نمونه هایی از تاثیرپذیری داستان امیر ارسلان نامدار از آن می پردازد.

نوش آفرین نامه، امیرارسلان نامدار، قصه عامیانه، قصه عاشقانه، ادبیات عصر قاجار