محمد وارسته - دانشجوی دکتری معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر، ایران
راضیه تبادار - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه ارم شیراز، ایران
سارا نامورچی - دانشجوی کارشناسی معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیراز، ایران

معماری بومی (خود جوش) به طور سنتی به فرم هایی اطلاق می شود که براساس نیازهای ساکنان منطقه و محدودیت های محل و اقلیم شکل گرفته باشد. به بیان دیگر، معماری بومی با مردم همزاد و با محیط همساز است و ساختار آن به گونه ای است که با اقلیم محل، بیشترین سازگاری را دارد و کمترین تحلیل و تخریب را برای محیط زیست و خود به وجود می آورد. عوامل سازنده و اصلی معماری بومی عبارتند از : اجتماع، محیط، اقتصاد، مذهب، اقلیم، آداب و رسوم و فرهنگ؛ که به کارگیری آن ها به ایجاد بناهای پایدار شهری منجر می شود. هدف از این پژوهش صرفا تقلید از معماری بومی نیست بلکه درک پایداری بنا در زمان و مکان و درک ارزش های آن مد نظر است، به گونه ای که پایداری محیط شهری را در ارتباط با معماری بناهای پایدار و مسایل زیست محیطی شهر بررسی نماید. این پژوهش از نوع توصیفی کیفی و مروری بوده و اطلاعات آن به روش کتابخانه ای اسنادی گردآوری شده است. نتایج حاصل از این پژوهش ارزش های زیست محیطی فراوان در شیوه های گوناگون معماری سنتی است که به کارگیری آن ها منجر به استفاده بهینه از انرژی و کاربرد انرژی های پایدار می شود؛ و ماحصل آن طراحی بناهای پایدار با کمترین تاثیر ناسازگاری بر محیط می باشد.

پایداری شهری، معماری پایدار، معماری بومی، ساختمان پایدار، محیط زیست