مهسا محمدی فر - دانشجوی دکتری معماری پردیس بین المللی کیش دانشگاه تهران

ارزش یک فضای معماری در هر عصر و منطقه ای بستگی به مطابقت بناها با اقلیم خاص آن منطقه دارد. طراحی اقلیمی به عنوان یکی از اصول مهم در طراحی پایدار روشی برای کاهش همه جانبه انرژی یک ساختمان است. بررسی ویژگی های طراحی کالبدی معماری سنتی ایران نشان می دهد که معماری ایران چه در طراحی فضای بیرونی و چه در طراحی فضای درونی به اقلیم توجه داشته است و همواره عناصر و شیوه های منطقی را جهت فراهم نمودن آسایش حرارتی انسان ابداع نموده است. این پژوهش به بررسی تاثیر معماری داخلی در طراحی همساز با اقلیم و شرایط خرده اقلیم داخل فضا در منطقه گرم وخشک در گذشته می پردازد. در راستای بررسی تاثیر طراحی فضای درونی در ایجاد شرایط آسایش حرارتی انسان این سووالات مطرح می شود: 1- در معماری گذشته ایران چه عناصر و روش هایی جهت ایجاد شرایط آسایش انسان در فضای داخلی به کار گرفته می شد 2- تاثیر هریک از این عناصر و روش ها چگونه بوده است در راستای پاسخ گویی به سووالات فوق بر اساس روش تحقیق توصیفی - تحلیلی و مطالعه ی منابع کتابخانه ای و اسناد مکتوب با عناصری نظیر حوض، مقرنس، کاربندی و.... در طراحی فضای درونی روبه رو می شویم که ضمن ایجاد کیفیت بصری و معنایی خاص در فضا با شرایط نامطلوب اقلیمی نیز مقابله کرده و سبب ایجاد آسایش حرارتی می شدند

معماری داخلی، طراحی همساز با اقلیم، معماری سنتی ایران، اقلیم گرم و خشک