بررسی تطبیقی بافت تاریخی شیراز با تجارب جهانی با رویکرد باز زنده سازی

امروزه با رشد روزافزون شهرنشینی، مشکلات شهری بیش از هر زمان دیگری دامن گیر شهرهای کشور گردیده است، این مشکلات با تاثیر گذاری بر تمامی جنبه های شهرنشینی، روابط منطقی زندگی شهرنشینی را نابسامان نموده است و کیفیت کلی و قابلیت زندگی در آن ها را به شدت کاهش داده و زمینه ناپایداری در آن ها را فراهم کرده است . بافت تاریخی و بعضا فرسوده شهری یکی از موارد مطرح در کلیه شهرهای کشور است که هر کدام متناسب با شرایط انسانی و طبیعی خود نیازمند مداخله و اصلاح است، از آنجایی که بافت تاریخی در اکثر شهرها هسته اولیه شکل گیری شهر را شامل می شود این امر موجب اختلال در شکل گیری ارتباط و وحدت فضایی بین بخش مرکزی، بخش میانی و بخش پیرامونی می گردد، بافت تاریخی به دلایلی همچون مرکزیت همیشگی برای وحدت بخشی به پیکره شهر، دارای اهمیت خاصی است که این امر زندگی سالم و روان را در یک شهر تضمین می کند. بافت تاریخی شهر شیراز همچون سایر شهرهای ایران و جهان دستخوش تغییرات گسترش شهری شده و تداخل سبک ها و شیوه های معماری در آن باعث ناهماهنگی بسیاری در چهره آن و فرسوده شدن این بافت شهری شده است در این راستا یکی از موضوعات قابل مطالعه تحلیل تطبیقی بافت مرکزی شهر شیراز با بافت های موفق در اروپا و ایران است تا بتوان جهت فعال نمودن و جلو گیری از فرسودگی بافت مرکزی و تاریخی شیراز از منظر تعاملات اجتماعی فرهنگی و اقتصادی اقدام نمود که پژوهشگر از روش پیمایش مورد کاوی و میدانی، تحلیل تطبیقی استفاده می نماید. در این پژوهش 2 شهر یزد و خرم آباد و 2 شهر سورابایا در اندونزی و ایپو در مالزی که تحقیق های موفقی که منجر به تغییرات کالبدی در شهر شده و پاسخ مناسبی به نیاز های شهری داده است مورد مطالعه قرار گرفته و همسان سازی با بافت مورد نظر در شیراز قرار گرفته است و در نهایت نتایج بررسی ها را به شکل راهکارهایی اعلام نموده است

Keywords:

بافت تاریخی , شهر سازی اروپایی و آمریکایی , پویایی بافت , بافت سنتی شهر شیراز