استفاده از سازه های اوریگامی به منظور انعطاف پذیرکردن عملکردهای داخلی ساختمان های مسکونی

رشد روز افزون جمعیت، نیاز جامعه را به ساخت خانه هایی به شکل یکنواخت و با ابعاد ثابت در حجم زیاد سوق می دهد. با توجه به مشکلات و دغدغه های روزمره انسان و تنوع طلبی او، این یکنواختی با روحیه انسان امروزی سازگار نیست. همین تضاد معماران را به سمت نوعی از معماری هدایت می کند که قادر باشد از همین فضای ثابت و محدود که در اختیار است به نحو مطلوب تری استفاده کند. به نظر می رسد زمان آن فرا رسیده است که معماران علاوه بر جنبه های کمی در امر مسکن به ویژگی ها و نیازهای کیفی استفاده کنندگان نیز بیاندیشند. اوریگامی سازه ای در معماری است که با خصوصیات انعطاف پذیری که در ذات خود دارد باعث می شود از فضای مورد نظر با توجه به زمان، موقعیت و نیاز افراد استفاده بهینه تری شود. هزینه، زمان، تنوع طلبی و دیگر خصوصیات در این زمینه، از جمله پارامترهایی هستند که لزوم استفاده از سازه اوریگامی را در طراحی فضاهای داخلی تقویت می کند؛ زیرا به عنوان فرم سازه ای قابل تطبیق با محیط در موقعیت های مختلف عمل می کند. از ابتدای خلقت بشر، طبیعت منبعی بی بدیل برای الهام طراحان بوده است و اوریگامی، سازه ای در معماری است که توانسته از طبیعت و قوانین هندسی آن به بهترین نحو ایده بگیرد. در این مطالعه ابتدا به تعریف اصل انعطاف پذیری و معرفی انواع گونه های آن پرداخته و سپس به تعریف مسکن مطلوب و شاخص های آن پرداخته خواهد شد. در ادامه به بررسی و تاثیر سازه اوریگامی بر انعطاف پذیری فضاهای داخلی محیط های مسکونی پرداخته و مزایا و علل نیاز به مسکن انعطاف پذیر توضیح داده می شود. در پایان ضوابط و راهکارهای عملی ایجاد مسکن انعطاف پذیر در راستای به وجود آوردن مسکن مطلوب و افزایش رضایت مندی ساکنان بیان می گردد. به طور دقیق تر در این مطالعه ،پاسخ این سوال سازه اوریگامی چگونه می تواند ابزاری سودمند برای انطاف پذیری در طراحی داخلی فضاهای مسکونی باشد بررسی می گردد.

Keywords:

اوریگامی , انعطاف پذیری , سازه , مسکن , معماری داخلی