المیرا پور معصوم علیار - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد جلفا
وحید بوستان احمدی - مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد ارومیه

افزایش بی رویه جمعیت شهرهای کشور در چند دهه اخیر به دلیل تمرکزگرایی و مهاجرت و سیاست های نادرست در زمینه احداث واحدهای مسکونی و واگذاری زمین موجب توسعه غیرمنطقی شهرها شد. از طرف دیگر فقدان تعادل در توزیع کاربری ها و امکانات شهری و همچنین تفاوت در امکانات محیط طبیعی شهرها و دگرگونی الگوهای رفتاری و ارزشی منجر به طبقاتی شدن عرصه شهرها شد. این خود باعث شد که مرزبندی اقتصادی شکل گرفته و در نتیجه بسیاری از روابط شهروندی، محله ای و همسایگی به ناپایدارترین شکل ممکن تنزل یابد. برای جلوگیری از توسعه بی رویه شهرها و افزایش مشکلات این شهرها، ایجاد شهرها و شهرک های جدید در اطراف این شهرها به خصوص شهرهای بزرگ نظیر تهران، تبریز، اصفهان و ... اجتناب ناپذیر می نمود. به دلیل این که شهرهای جدید در واقع سرریز جمعیتی شهرهای بزرگ را در خود جای می دادند بیشتر جنبه سکونتی داشتند. طراحی واحدهای مسکونی اهمیتی خاص در این شهرها داشت. طراحی واحدهای مسکونی چه به صورت یک واحدی و چه به صورت آپارتمانی و یا مجتمع باید به نحوی شکل می گرفت که علاوه بر داشتن ویژگی های معماری مدرن و پاسخگویی به نیازهای امروزه یک خانواده و تبلوری از فرهنگ معماری ایرانی را با خود همراه داشته است.

مسکونی،ایران،جهان،مجتمع،500دستگاه