مهناز ضیایی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، گروه شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، واحد قزوین، دانشگاه آزاد اسلامی، قزوین، ایران
مریم خستو - استادیار، گروه شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، واحد قزوین، دانشگاه آزاد اسلامی، قزوین، ایران

طی سده ی گذشته، ترکیبی از تکنولوژی ها و رفتارهای فرهنگی- اجتماعی نوین از یکسو و شیفتگی برنامه ریزان در اتکاء به حرکتسواره و پاسخ گویی به نیازهای برآمده از آن، از سوی دیگر، موجب فراموشی فضاها و حرکت پیاده در شهرها شد و سفرهای درونشهری را متعدد و طولانی نمود. این روند، پیامدهای ناگوار اجتماعی- اقتصادی، زیست محیطی و کالبدی عدیده ای برای شهرها و بهویژه مراکز شهری به بار آورده است. از این رو، از اواخر دهه ی 1960 بینش و عمل حرف های برنامه ریزان شهری پیشرو در جهتتحدید حرکت سواره و احیای مراکز شهری گسترش یافته است. در این راستا، پژوهش حاضر با هدف بررسی قابلیت های محیطی پیادهراه در خیابان های شهدا، امام خمینی، خیام و فردوسی انجام شده است. روش تحقیق از نظر هدف کاربردی بوده و از لحاظ ماهیتتوصیفی- تحلیلی می باشد که گردآوری داده ها به صورت کتابخانه ای و میدانی انجام شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که در صورت اجرای درست امور مربوط به پیاده راه می توان سرزندگی را به محدوده مورد مطالعه بازگردانده واین معابر را به پیاده راه تبدیل نمود.

شهر و فضای شهری، پیاده راه، ضریب همبستگی، قزوین