دستیابی به الگوهای مطلوب طراحی برای کودک اوتیسم به منظور افزایش کیفیت زندگی آنها

کودکان در هر جامعه ای، سرمایه های بزرگی در جهت رشد و ترقی آن جامعه محسوب می شوند، بنابراین باید تلاشکرد تا آنها مسیر آسیب پذیر کودکی را با کمترین خطر سپری کنند. محیط به عنوان یکی از عوامل موثر بر روحیهانسان باید به تفاوت های افراد اهمیت دهد و پاسخگوی نیازهای متفاوت آنها باشد، به همین خاطر باید سعی شود محیطبا نیازهای اساسی روحی انسان هماهنگ گردد، شرایط خاص کودکان مبتلا به اوتیسم، طراحی محیطی مناسب، جهتکنترل رفتار و بهبود سلامت روانی آنها را می طلبد. جامعه معماری ایران محروم از هرگونه استاندارد و ضوابط ساختاریو فیزیکی برای مراکز مخصوص بیماری اوتیسم است. فضاهای درمان و آموزشی مختص این کودکان به صورتتخصصی فقط در معدودی از کشورها نظیر آمریکا و آلمان به کار گرفته می شوند، و در ایران ساختمانی با استانداردهایمخصوص این کودکان، وجود ندارد. از این رو هدف از این مقاله، مطالعه روی قشری از جامعه است که شاید کمتر موردتوجه قرار گرفته اند و همین طور به دست آوردن ضوابط و استانداردهای و باید و نبایدهای معماری در جهت ارتقایکیفیت زندگی کودک اوتیسم می باشد. روش تحقیق در این مقاله توصیفی- تحلیلی و مبتنی بر مطالعه و بررسی نمونه – های موردی بر روی چند مرکز آموزشی کودکان اوتیسم در جهان است و نتیجه حاصل از این پژوهش بیانگر این است کهفضاهای آموزشی و توان بخشی برای کودکان اوتیسم باید دارای پتانسیل های لازم بر پایه شناخت ویژگی های روحی،روانی و رشد آنها بوده و وجود فضاهای متنوع با مبلمان خاص و رنگ آمیزی های مناسب در فضاهای داخلی و خارجیباعث آموزش بهتر و کشف خلاقیت و کنترل اختلالات حسی در کودکان مبتلا به اوتیسم می شود.

Keywords:

کودکان اوتیسم , طراحی فضاهای آموزشی و درمانی , اصول و ضوابط معماری , سرزندگی کودک اوتیسم