تحقق شهرهای انسان محور با تاکید بر پیاده مداری در مناطق مرکزی شهرها (نمونه موردی مناطق مرکزی شهر قزوین)

موضوع انسانیتر کردن شهرها از طریق افزایش قابلیت پیاده مداری و توجه دوباره به سهم جابجایی عابر پیاده در نظامحمل و نقل در دستور کار برنامه ریزان و طراحان قرار گرفته است. اکثر شهرهای ایران به خصوص در مناطق مرکزی خودبا چنین مشکلاتی مواجه اند در این میان شهر قزوین نیز به دلیل حضور بیش از حد اتومبیل در بخش مرکزی خود، کهدارای بافتی با ارزش تاریخی و در عین حال ناکار آمد است نیازمند احیا و رهایی از آسیب های حضور بیش از حد اتومبیلاست. در این تحقیق به تناسب شرایط و زمینه های مختلف، روشهای گوناگونی در فرآیند تحقیق انتخاب و اتخاذ میگردد. در مرحله نخست، به منظور کنکاش در مباحث نظری از روش سنتی مبتنی بر تحقیق در مطالعات انجام شدهاستفاده شده است. در مرحله دو ، برای توصیف و تبیین محدوده مورد مطالعه از روش توصیفی استفاده گردید و سپس بهمنظور بررسی وضعیت موجود مناطق مرکزی شهر قزوین از روش ارزیابی، طی برداشت های میدانی و پر کردن پرسشنامهاز افراد ذینفع به تحلیل وضع موجود پرداخته و سپس با استفاده از تکنیک های موجود همچون spss, swot به بررسیو تحلیل پرداخته شد که باتوجه به نتایج حاصل از پرسشنامه ها نارضایتی از معابر و پیاده روهای مرکزی شهر قزوینکاملا مشهود است. اکثر پاسخ دهندگان میل به تغییر در جهت بهبود شرایط حاکم و زیبا سازی معابر را خواستارند و باتقویت پیاده مداری در محدودهی مرکزی شهر قزوین موافقند به همین منظور، در نهایت با استفاده از شناسایی شاخص هاو ضوابط استاندارد بر اساس نظریات و تجربیات مختلف جهانی و بومی ایران در این زمینه به ارایه راهکارها و پیشنهاداتجهت پیاده مدار کردن بافت مرکزی شهر قزوین پرداخته شده است.

Keywords:

انسان محوری , پیاده مداری , مناطق مرکزی و تاریخی , قزوین