مهدی سخایی - کارشناسی ارشد مهندسی معماری، گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، واحد قزوین، دانشگاه آزاد اسلامی، قزوین، ایران

تاثیرات عصر ارتباطات و صنعتی شدن جوامع بر فضاهای معماری کاملا مشهود است. هر روز فرم ها و طرح هایمتفاوتی را در معماری شاهد هستیم ، طرح ها و فرم هایی که شاید با توجه به یک سری شرایط و ضوابط و یا بدونتوجه به شرایط خاص و صرفا به علت فرم های جالب توجه یا تقلید صرف ساخته می شوند. اما امروز با توجه با کاستیها و معضلات که در زمینه حفظ و استفاده بهینه از انرژی با آن مواجه هستیم و همچنین توجه به بهینه سازیفضاهای معماری و تغییر نیازهای عملکردی ما از معماری باید به سوی تعریف نوینی از خلق بناها با عنوان پایدار باشیم. موضوع انرژی و دستیابی هرچه بیشتر کشورهای پیشرفته صنعتی دنیا به منابع انرژی ارزان قیمت چالش هایفراوانی را ایجاد کرده است و همین امر از مباحث بسیار مهم و متداول در جهان امروز میباشد یکی از موضوعاتاصلی از مناظره ی طرح ساختمان پایدار در مورد تعادل بین ذخیره انرژی و مصرف توزیع شده ی انرژی تجدید شدنی(انرژی خورشیدی و انرژی باد) می باشد سخن از پایداری در معماری را می توان پندار و طراحی، ساخت و سازه هایآینده تعبیر کرد . آن هم نه تنها با پایداری فیزیکی ساختمان بلکه با پایداری و حفظ این سازه و منابع انرژی آن، بدینترتیب این گونه به نظر می رسد که می توان پایداری را بر پایه الگویی تصور کرد که در آن موارد و منابع در دسترسبیش از هدر رفتن و یا نادیده گرفتن آنها با کارآیی بیشتری به کار گرفته شود این سبک از معماری از گرایش هاینوین معماری می باشد که در پی سازگاری و هماهنگی با محیط زیست طبیعی است. پژوهش حاضر بر مبنای مطالعاتکتابخانه ای و با بهره گیری از منابع فارسی و غیرفارسی به مرور اجمالی بر مفهوم پایداری در معماری می پردازد ازهمین رو در این پژوهش سعی شده است به بحث های اصلی معماری پایدار و مبحث صفر انرژی و معماری سبز وفرق های این سه رویکرد طراحی در عین شباهت های بسیار آنها بپردازیم.

معماری پایدار، معماری صفر انرژی، معماری سبز، مصرف بهینه انرژی، پایداری در معماری