محدثه خصالی بابلی - دانشجوی دوره دکتری شهرسازی، گروه شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، واحد قزوین، دانشگاه آزاد اسلامی، قزوین، ایران

حدود سه دهه است که اصول پایداری به عنوان هدفی اساسی در برنامه ها و طرح های توسعه جهانی، منطقه ای، ملی و محلی (شهری و روستایی) مورد توجه قرار گرفته است. از این رو مطالعات متعددی در جهت تبدیل مفهوم پایداری به اصول و قواعد یا راهکارهای مشخص و کاربردی در برنامه ریزی های توسعه شهری صورت گرفته است. این در حالی است که جامعه علمی و حرفه ای شهرسازی ایران هنوز به مجموعه مدونی از چنین اصول و قواعدی دسترسی ندارد. این نوشتار سعی دارد تا با پیاده کردن و سنجش اصول پایداری در موضعی خاص (محله هفت چنار) گامی در جهت نیل به این مهم بردارد. با توجه به مولفه های مورد بررسی، رویکرد این پژوهش توصیفی- تحلیلی است. جمع آوری اطلاعات بر پایه کسب آمار و اطلاعات از سازمان های مربوطه، مطالعات کتابخانه ای و پرسشنامه می باشد. بر اساس این پژوهش می توان اظهار کرد محله هفت چنار به لحاظ اجتماعی از پایداری مناسبی برخوردار است ولی به لحاظ دسترسی به فضاهای خدماتی و ظرفیت قابل تحمل محله به شدت با مشکل روبرو است که آینده این محله را تهدید می کند.

توسعه پایدار، محله پایدار، محله هفت چنار