سنجش پایداری فرآیند طراحی، در آرامگاه های ایران

معماری گذشته، به عنوان بخشی از هویت فرهنگی، می تواند تجربه ای آموزنده برای آینده ی خود تلقی شود. گرچه عصر معاصر، کاربردی های نویی معرفی نمود. اما برخی کاربری های گذشته نظیر آرامگاه ها، نیز همچنان به حیات خود ادامه داد؛ چنان که وجهی از آن، به عنوان نمودی از گرایش به ملی گرایی، مورد توجه قرار گرفت. با پذیرش اینکه همین هویت فرهنگی در بناهای آرامگاهی، بخشی از پایداری اجتماعی را تشکیل می دهد، می توان ملاحظه نمود که در بناهای فرهنگی آرامگاهی، متعلق به دوران پهلوی اول و دوم، برخی ارجاعات به ویژگی ها و عناصر معماری گذشته دیده می شود؛ پرسش اساسی تحقیق عبارت است از اینکه: آیا آرامگاه های ایران، از دوران گذشته تاکنون دارای طرح پایداری در اصول کلی و جزییات طراحی می باشد چارچوب نظری این تحقیق بر پایه ی تاثیر طرح معماری گذشته ی آرامگاه های ایران بر طرح بنای آرامگاه های معاصر می باشد. روش تحقیق در این پژوهش، روش توصیفی- تحلیلی و تاریخی- تفسیری می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد معماران معاصر ایران در طراحی بناهای آرامگاه های خود، در کلیات و جزییات طرح، از نمونه ههای گذشته ی این دسته از بناهای فرهنگی الهام گرفته اند.

Keywords:

آرامگاه , پایداری اجتماعی , معماری معاصر , معماری سنتی