رویکرد تحلیلی حکمروایی مطلوب در مدیریت استراتژیک با تاکید بر تاب آوری در شهرهای ایران

با وجود بیشتر از 66 درصد جمعیت جهان در شهرها تا سال 2020 میلادی، جهان در حال تبدیل به جهان شهری است. از این رو مدیریت استراتژیک شهری در آینده به طور اعم و در قرن بیست و یکم اخص، درگیر نوعی چالش خواهد بود، چالشی که خود تابعی از تغییر و تحولات فناوران جمعیتی، اقتصادی و سیاسی و بین المللی محسوب می گردد. شدت یافتن روزافزون مقیاس و گستردگی و نیز پیچیدگی مسایل شهرها و همچنین آشکار شدن بی کفایتی سیستم های سنتی بروکراتیک و تصمیم گیری بالا به پایین، سبب شده است گرایشی به سوی سیستم هایی به وجود آید که در آینده تصمیمات بزرگ و کوچک با اشتراک بین صاحبان منافع شهری اتخاذ شوند. مراکز علمی و تحقیقاتی و سازمان های بین المللی توسعه در طی چند دهه اخیر با تشدید مسایل حوزه مدیریت استراتژیک شهری و در پی تحقق پایداری، تاب آوری در مدیریت شهری به چاره جویی پرداخته و به دنبال مطرح شدن دیدگاه و تیوری توسعه پایدار، تاب آور، شهر انسان گرا هستند و در حال حاضر رویکرد حکمراویی مطلوب شهری را به عنوان اثربخش ترین، کم هزینه ترین و پایدارترین شیوه اعمال مدیریت استراتژیک معرفی نموده اند. هدف از نگارش این پژوهش، بررسی و تحلیل مفاهیم و اصول مرتبط با حکمرایی مطلوب شهری و بررسی نمونه ای از تجارب مرتبط با این رویکرد و تاکید بر این نکته است که با وجود ساختاری شدن پاره ای از مشکلات مدیریت استراتژیک شهری در ایران، تبیین صحیح، نهادینه سازی و نگاه راهبردی به موضوع حکمروایی مطلوب شهری، کمک می کند تا مدیریت پایدار شهری به سرعت و امیدواری بیشتری در شهرهای ایران شکل گیرد.

Keywords:

حکمروایی مطلوب شهری , پایداری شهری , مدیریت استراتژیک , تاب آوری شهری