الهه برزگر - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه مازندران

داستان های ایرانی با آثار محمد علی جمالزاده، در دنیای تازه ای قدم می گذارد. با نوع آوری او، نثر معاصرفارسی وارد ریالیسم انتقادی می شود. شیوه ی متفاوت و مستقل جمالزاده در نثرنویسی و تاثیراین شیوه برادب معاصر، درواقع بیش از تاثیراوبرداستان نویسی ایران مطرح است. اونثرزندهو شیرین عامیانه را در خدمت داستان سرایی قرار داد. اواز نثر داستانی ساده و صمیمی در نگارش داستان های کوتاه استفاده کرد. نثرهای اوبهویژه یکی بود، یکی نبود از لحاظ تکامل نثر جدید فارسی در نیمه ی قرن بیستم دارای اهمیت تاریخی است. یکی از امتیازات جمالزاده قدرت طنزپردازی اوست که در آثار اولیه ی وی شیرین و خوش بینانه است. در نخستین داستانهایش به طور غیرمستقیم وارد میدان انتقاد اجتماعی میشودوبا حربهی طنز؛ ریاکاران، متعصبان، دروغ گویان، حاکمان و سیاست بازان را رسوا میکند. جامعه ی زمان جمالزاده تشنه ی شنیدن انتقادات اجتماعی در قالب طنزبود واوراه طنز و طنز نویسی را در قالب داستان های شیرین واجتماعی برای نویسندگان جدید مطرح کرد. اواین شیوه را در دیگر آثارش نیزبه کار گرفت به گونه ای که می توان گفت تقریبا تمام داستان هایش نشانه هایی از طنزو خوش طبعی را با خود دارند. در این مقاله قصد داریم دارالمجانین، یکی از آثار برجسته یجمالزاده را از نظر ویژگی های سبکی بررسی کنیم تا شیوه های بدیع و تازه ی وی را در آن بیابیم.

جمالزاده، سبک شناسی، داستان نویسی، دارالمجانین