فاطمه طرفی - استادیار، دانشکده مهندسی صنایع، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال، تهران، ایران
سعید طرفی - کارشناس ارشد روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز، تهران، ایران
کیا پارسا - استادیار، دانشکده مهندسی صنایع، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال، تهران، ایران

به راستی بشر همچنانکه به غذای جسم نیاز دارد، بیش از آن، به غذای روح نیازمند است. اگر غذای جسمی نباشد، جسم رشد نخواهدکرد و فرتوت خواهد شد. اگر هم غذای روحی نباشد، جان آدمی از دست خواهد رفت و کالبدی ا ز جسم بیشتر نخواهد ماند. جسم بیروح و روان نیز ارزش زیستن ندارد. دین برای جسمی ارزش قایل است که روح و روانش زنده باشد و به کمالات راه پیدا کرده باشد.اساسا آموزههای دینی برای رساندن روح و روان آدمی به کمالات معنوی است. در این میان، دعا و نماز بهترین وسیل ه برای زنده نگه داشتن روح و رساندن بشر به آن چیزی است که خالق از او خواسته است. نماز و نیایش گوهر همه ادیان الهی است. دعا و راز و نیاز بهدرگاه آفریدگار بینیاز همواره جزو اساس دین است؛ یعنی قبل از آنکه ابزار زندگی باشد، ابزار بندگی است. نماز و دعا، بابی ا ست به سوی خدا و مجالی است برای سخن گفتن با او. دعا یادآور این نکته است که هرچند بشر پا بر زمین دارد، ولی دل به آسمان بسته است. باسلامت روان، زنگار روح باید برگرفت و به عالم بالا پر کشید و با اکسیر دعا، مس وجود را به زر عبودیت پیوند زد و خدایی شد. از این رو این پژوهش با هدف بررسی آثار دعا و نماز بر روی سلامت روان انجام می گردد.

دعا، نماز، مذهب، سلامت روان