صفات شاعرانه در کفشهای مکاشفه احمد عزیزی

تعریف صفت در کتابهای دستور زبان چنین آمدهاست که: صفت حالت و مقدار و شمار و یا یکی از چگونگی اسم را می رساند. ( گیوی،انوری، 1368 :137 (و نادر وزین پور در تکمیل این تعریف می نویسد: در همان حال آن را محدود میکند .( وزین پور، 1375 :112 ( این تعاریف و تعاریف دیگر دستور نویسان در کتاب های دستور همگی به جنبه ی دستوری و منطقی صفت می پردازند. صفت در دستور زبان فارسی یکی از نقش های وابسته در ساختمان دستور زبان فارسی محسوب می شود و دق6ت در کارکردهای گوناگون آن می -تواند به ایجاد تحولاتی در ساختار نحوی زبان منجر شود. در کتابهای دستور زبان سنتی، صفت را به چند گروه تقسیم کرده اند که مورد نظر نگارندگان نیست ؛ اما در این مقاله از دیدگاه بلاغی، ادبی مبتنی بر آرایش هنری کلام به صفت می نگریم. از این دیدگاه شاعران و نویس ندگان سن6ت ها را ک نار می گذارند و دست به هنجار شکنی میزنند و دستور زبان خود را می سازند. .... اصولا0 شاعران خود را با زبان درگیر می سازند و کلیشه های دستوری را تغییر میدهند تا به سبک و زبان خاص خود دست یابند. ( علی پور، 1379 : 37( شاعر و نویسنده با هنجار شکنی در کارکرد صفت که منجر به آشنایی زدایی می شود و با کمک آرایه های ادبی به خلق تصاویر بدیع می پردازد. صفت در بسیاری از موارد بدون کمک مجاز و تشبیه به خودی خود جنبه ی تخی لی دارد و همین آوردن صفت است که تصویر را به وجود می آورد. (شفیعی کدکنی،1388 :16 .( ترکیبات ( کلمه بسیط و غیر بسیط ) به تنهایی رنگ شاعرانه و ادبی پیدا نمی کنند بلکه با کمک ابزارهایی ( علم بیان و بدیع ) صفاتی ساخته می شود که موجب آرایش کلام و تزیین معنا می شوند. مثلا0 کلمه (مادر ) به تنهایی جنبه شاعر انه ندارد، بلکه هنگامی رنگ ادبی به خود می گیرد که یا به صورت گروه یا نیمه جمله یا جمله درآید و یا به صورت استعاره و مجاز و امثال آن به کار رود. مثل ای مادر سر سپید بشنو که مراد از ( مادر سر سپید ) در اینجا کوه دماوند است.( رک، فرشید ورد، 1378 : 845 ( در ساخت این گونه صفات شاعرانه و ادبی شاعر و نویسنده زبر دست به نقش زبان شناسانه و منطقی آن اکتفا نمی کند. بلکه از صفت برای آفرینش زیبایی نیز بهره می گیرد.( رک، فرشید ورد، 1376 ،ش 34 : 125 .( احمد عزیزی شاعر معاصر در سال 1337 در شهر سرپل ذهاب از توابع کرمانشاه دیده به جهان گشود . وی از همان سال های نخستین نوجوانی شعر می سرود و پس از مهاجرت به تهران با روزنامه ی جمهوری اسلامی همکاری جدی خود را آغاز نمود. از آثار او می توان به کتاب های طغیان ترانه، مل ک وت تکل6م، ترجمه و زخم، شطحیات و کفشهای مکاشفه، باران پروانه و رودخانه رویا اشاره کرد.