صفیه ملایی - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی

این پژوهش با هدف بررسی برخی از مولفه های نوستالژیک شعر معاصر ایران در اشعار شهریار انجام شده بود. نوستالژی یک اصطلاح روانشناسی و به طور کلی رفتاریست ناخودآگاه،که در فرد بروز می کند و متجلی می شود.واین احساس عمومی،طبیعی و غریزی در میانانسانهاست.فرد با یادآوری گذشته خود دوچار نوعی حالت غم اندوه توام با حسرت می شود این همان نوستالژی است که در زبان فارسی آن را غالبا به غم غربت و حسرت به گذشته ترجمه می کنند.احساس دلتنگی همیشه و در همه جا با انسان همراه و همزاد بوده است.در اینمیان شاعران و نویسندگان بهترین ترسیم کنندگان این حس می باشند.زمانی که فرد در زندگیش با موانع و مشکلاتی روبرو می شود با پناهآوردن به گذشته ی پر شکوه دوچار نوعی غم و اندوه توام با حسرت می شود.این ویژگی در اشعار شهریار،سراینده معاصر ایرانی،تجلی یافته و حاصل عوامل مختلفی است که از جمله آنها می توان به شرایط نابه سامان اجتماعی و سیاسی،احساس غربت و تنهایی،احساس درد و رنج روحی اشاره دارد

نوستالژی،شهریار،شعر معاصر ایران،دوران کودکی،غم غربت