قاسم ستاری - دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب، دانشکده تحصیلات تکمیلی، عضو ب
احمد اسدی - دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب، دانشکده تحصیلات تکمیلی، عضو
کوروش شهریار - دانشگاه صنعتی امیرکبیر، دانشکده معدن و متالورژی، تهران
حسین زمانی - مهندسین مشاور سنگ و تونل آزما، تهران

تونلسازی در نواحی کم‌عمق شهری و در زمین‌های نرم، همواره توام با مخاطراتی است که نادیده گرفتن آنها می‌تواند عواقب ناخوشایندی در برداشته باشد. مساله نشست سطح زمین و تاثیر آن بر سازه‌های سطحی از مهمترین این مخاطرات است، که به منظور جلوگیری از خسارت بر سازه‌های روزمینی می‌بایستی با آیین‌نامه‌های مربوط کنترل گردد. در این مقاله جهت پیش‌بینی میزان نشست در محل گمانه M7 خط هفت متروی تهران از روش عددی تفاضل محدود (نرم‌افزار FLAC2D) و روش تحلیلی بابِت استفاده شده است. در روش تحلیلی فوق پارامترهای مربوط به هندسه سپر و آسترکاری و همچنین پارامترهای محیط دخیل می‌باشند. نتایج بدست آمده از روش‌های عددی و تحلیلی نشان می‌دهد که میزان نشست ماکزیمم سطح زمین در این مقطع با توجه به عمق تونل (4/28متر) به ترتیب 28/6 و 6/6 سانتیمتر است که این مقدار، بیش از حد مجاز (2سانتیمتر) است. همچنین نتایج نشان می‌دهد که پروفیل نشست بدست آمده از روش تحلیلی نسبت به روش عددی دارای گودی نشست باریکتری است. توافق خوب بین نتایج حاصل از هر دو روش نشان می‌دهد که مقادیر ارائه شده در این مطالعه دارای قابلیت اعتماد بالایی می‌باشند.

نشست، روش تحلیلی بابت،‌ روش عددی، سپر تعادلی زمین، تونلسازی، متروی تهران.