الهه بشیری - تهران، دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده فنی و مهندسی

فناوری های سبز به مفهوم گسترش تکنولوژی های پاک برای به حداقل رساندن تهدیدات سلامت انسانی و محیطی اطلاق می شود که بهکاهش اثرات زیست محیطی حاصل از فعالیت مجموعه های فناوری کمک کرده و این تاثیرات مثبت بها کهش شهدن هزینه های تمام شدههمراه خواهد بود. تجهیزات مورد استفاده در فناوری زمانی از نوع سبز به شمار می روند که علاوه بر کارآمدی در استفاده، بتوان آنها را درپایان عمر مفیدشان، بدون تاثیرات جانبی بر طبیعت دور ریخته یا مجددا مورد استفاده قرار داد. یکی از شاخه های فناوری سبز که بهسرعت در حال پیشرفت است بیوتکنولوژی است. در این فرایند مواد بیولوژیکی بعنوان تجزیه کننده استفاده می شود و آلاینده هایموجود در پس ماندهای اولیه یا خام از آنها جدا می شود. در مهندسی محیط زیست فرآیندهای بیوتکنولوژی برای بازیافت فاضلاب ، گازو از بین بردن پس ماندها استفاده می شوند . این فرآیندها همچنین می توانند بمنظور تولید بیوگاز و هیدروژن بعنوان منابع جدید انرژیاستفاده شوند. گیاه پالایی یکی دیگر از شاخه های فناوری سبز به شمار می رود. گیاه پالایندها مجموعه های از گیاهان می باشد کهبرای حذف مواد آلی، فلزی، بقایای آفت کش ها و بقایای مواد رادیواکتیو از خاک یا پساب ها مورد استفاده قرار می گیرد. این تکنولوژی هممی توانند به صورت مستقل و هم در تلفیق با سایر روش های پالایش به کار رود. مزایای قابل توجه تکنولوژی های گیاه پالایی در یک دههاخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است وهم اکنون مراحل تجاری شدن خود را طی می کند. در این مقاله اهمیت نقش بیوتکنولوژی وگیاه پالایی به عنوان فناوری های سبز در تصفیه پس ماند ها مورد مطالعه قرار گرفته است و در نهایت کاربرد مهندسی ژنتیک برایبهبود گیاه پالایی مورد بررسی قرار می گیرد.

فناوری سبز، گیاه پالایی، بیوتکنولوژی، جداسازی، مهندسی محیط زیست