تولید گیاهان تراریخته به منظور ایجاد مقاومت به تنش خشکی در گیاهان

اWater stress یا تنش طولانی آب موجب کاهش اندازه گیاه می شود. مهمترین اثرات کمبود آب در بافت های مریتسمی بر روی فعالیت های سازندگی از قبیل ساختن Dna و Rna و مواد جدار سلول می باشد. گیاهان زراعی ترانسژنیک از جمله محصولات بیوتکنولوژی نوین هستند که پیش بینی می شود انقلاب عظیمی در کشاورزی به وجود می آورند. گیاهان تراریخته حاوی ژنهای مقاوم به خشکی بعنوان یکی از ابزارهای مهم و موثر در ایجاد مقاومت به کمبود آب به شمار می روند. این گیاهان علاوه بر کنترل موثر خشکی، مزایا و اثرات بالقوه ای در کشاورزی از جمله افزایش درآمد زارعین، افزایش عملکرد، در شرایط تنشهای محیطی را دارند، و می توانند روز به روز بر وسعت کشت خود حتی در شرایط خشکی بیافزایند. ایمنی گیاهان حاوی ژنهای ژنهای مقاوم به خشکی توسط سازمان های مهمی همچون سازمان بهداشت جهانی (WHO) به اثبات رسیده است. آنچه در مورد این گیاهان حایز اهمیت است، اینکه اکثریت آنها دارای ژنهای مقاوم Areb)،Mpk ، (Jerf به خشکی بوده اند، ولی به دلایل محدودیتهای ژنتیکی بیان نمی شوند، تا بتوانند با تولید پروتیینهای لازم ایجاد مقاومت در برابر خشکی را نشان دهند. گذشته از اینکه بایستی به مراحل رشد گیاه نسبت به کم آبی نیز توجه نمود. راهبردهای مختلفی در جهت مدیریت تلفیقی مقاومت به خشکی، از جمله روش تغییر در میزان هورمونهای گیاهی مانند اسیدآبسیزیک توسعه یافته است. با این حال، توسعه و معرفی راهکارهای جدید در آینده می تواند اثرات بالقوه و مزایای برجسته گیاهان مقاوم به خشکی را بطور دایمی در کشاورزان نوین تضمین کند.