اینترلوکین ها و عامل مرگ بافت تومور

اینترلوکین ها خانواده بزرگی از سایتوکاین ها هستند که اکثر سلولها قادر به سنتز یکی از آنها میباشند. آنها پاسخ زیستی شان را با اتصال به گیرنده های خاص روی سطح سلولهای هدف افزایش می دهند. چندین اینترلوکین مخصوصا آنهایی که قادر به تنظیم رشد سلول تغییر شکل یافته هستند، در درمان بیماری مخصوصا برخی از انواع سرطان ها مورد توجه قرار گرفته اند. اینترلوکین 2 نقشی مهمی در پاسخ ایمنی دارد و به وسیله لنفوسیتهای T در پاسخ به فعالسازی به وسیله آنتی ژن و میتوژن تولید میشود. علاوه بر افزایش تکثیر لنفوسیت هایB ، افزایش تولید و ترشح آنتی بادی را تحریک و با این روش به طور موثر پاسخ هومورال را قوی می سازد. همچنین میتواند تمایز سلولهای کشنده فطری (NK) تشکیل دهنده سلول های لنفوکین (LAK) را تحریک سازد که فعالیت تومورکشی زیادی را نشان می دهند. اینترلوکین 1 معروف به فاکتور فعال کننده لنفوسیت(LAF) ، یک سیتو کین پیش التهابی است که سنتز سوبسترا های گوناگون مانندeicosanoids را به علاوه پروتیاز ها و آنزیمهای درگیر در تولید واسطه کنندگان التهابی افزایش می دهد و به عنوان یک محرک کمکی رشد/تمایز سلول هماتوپویتیکی عمل می کند. اینترلوکین11 عمدتا به وسیله سلولهای استرومای مغز استخوان که توسط اینترلوکین 1 فعال شده و همچنین سلولهای فیبروبلاست ساخته میشود و به عنوان فاکتور رشد هماتوپوییتیکی عمل میکند. همچنین باعث تحریک رشد/تمایز سلولهای مغز استخوان بر گرفته از سلولهای بنیادی میشود که به ماکروفاژ ها تمایز می یابند. ژن/دی ان ای برخی اینترلوکین ها درE.coli بیان و محصولات پزشکی به صورت تجاری تولید و روانه بازار شده است. در برخی موارد نیاز به مهار سازی فعالیت اینترلوکین ها میباشد که در مورد بیماریهای خود ایمنی رخ میدهد. داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی به وسیله جلوگیری از سنتز اینترلوکین یا تزریق فرم های محلول گیرنده اینترلوکین عمل میکنند

Keywords:

سایتوکاین ها , اینترلوکین , لنفوسیت T , درمان سرطان , نقص سیستم ایمنی