معیارهای ارزیابی مکانی مجتمع های خدماتی – رفاهی با الگوی معماری پایدار

طراحی و ساخت خانه هایی با حداکثر آسایش، یکی از اصولی ترین اهداف معماران در تمام طول تاریخ معماری جهان بوده است. به این ترتیب اهمیتی که تا سال های نه چندان دور در مورد فرهنگ حاکم بر معماری ایجاب می کرد که الگوها و قالب های موجود در زمینه ی عملکرد، هندسه، اقلیم و ... ، در ساختمان ها استفاده شود، امروزه مورد غفلتی شاید جبری قرار گرفته است و حوزه ی عمل معمار بیشتر چگونگی ترکیب عناصر می باشد. با رواج این شیوه عملکردی، این مسیله به صورت دیدگاه های تیوری نیز در مبانی تیوری تسری یافت. در چنین شرایطی، آیا می توان برای مجتمع های خدماتی – رفاهی که بحث خدمت و رفاه را توامان دارند و تقریبا از نظریات جدید در حوزه ی معماری محسوب می شوند با معماری پایدار ارتباطی اصولی یافت شاید بتوان یک ارتباط معیاری و تیوری برای ساخت و ساز این گونه مجتمع ها و معماری پایدار برقرار کرد.با طرح این فرضیه، به دنبال اثبات این مسیله در نمونه موردی مجتمع خدماتی – رفاهی در بهرگان هستیم. به این دلیل که در این پژوهش به دنبال بررسی معیارهای ارزیابی مکانی برای یک نمونه موردی هستیم، روش پژوهش توصیفی – تحلیلی است. همچنین برای رسیدن به این منظور از شیوه ی بازدید میدانی نیز استفاده شده است.

Keywords:

مجتمع , مجتمع خدماتی- رفاهی , معیارهای مکانی , ارزیابی , معماری پایدار