محمد کیخانیا - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد زاهدان
زهرا نیک منش - استادیار دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه سیستان و بلوچستان

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین رشد اخلاقی و رشد اجتماعی و اهمیت آن در مسایل روانشناسی می باشد. رشد اخلاقی در برگیرنده آن دسته از قوانین و مقررات اجتماعی است که تعیین می کند انسانها در رابطه با دیگر مردم چگونه باید رفتار کنند. رشد اخلاقی در طول قرن ها از مهمترین مسایل اجتماعی مورد توجه بوده است. نظریه پردازان بزرگ اوایل قرن بیستم، اخلاق را وسیله ای برای رشد اجتماعی به حساب می آورده اند. لذا رشد اخلاقی از مسایل عمده روان شناسی اجتماعی است. اخلاق بر توافق افراد مبتنی است تا خودشان را آزادانه با هنجارهای جامعه مطابقت دهند. با توجه به اینکه قوانین اخلاقی نوعی پیمان و قرارداد اجتماعی است، اگر افراد به گونه ای منطقی دریابند که هنجارهای دیگری نیز وجود دارد که می تواند برای بیشتر افراد جامعه مفیدتر باشد، شیوه های قبلی قابل اصلاح و تغییر به نظر می آیند. مساله رشد اخلاقی در اکثر آثار روانشناسی با دومقوله رشداجتماعی (یعنی چگونگی ارتباط با دیگران )و رشد شناختی (چگونگی قضاوت درباره رفتار خود ودیگران )مرتبط شده است.مطابق این دیدگاه ها دو مقوله رشد اخلاقی و رشد اجتماعی در ارتباط با یکدیگرند وروانشناسان معمولا این دو مقوله را دریک مجموعه واحد مورد بررسی قرار داده اند.ازاین دیدگاه همراه با رشد شناخت خود وهویت خود، فرد به تدریج تصوری از خویشتن در میان دیگران و در ارتباط با دیگران پیدا می کند که این تصور یکی از پایه های شگل دهنده مناسب اجتماعی واخلاقی او با دیگران است. روش تحقیق حاضر توصیفی و تحلیلی است و ابزارهای گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی می باشد

انسان، روانشناسی، رشد شناختی، رشد اخلاقی، رشد اجتماعی