سیداکبر موسوی - دانشجوی کارشناس ارشد معماری ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه
محمدجواد سقایتی - دانشجوی کارشناس ارشد معماری ، دانشگاه آزاد اسلامی واحدخمین
علی حاتمی - دانشجوی کارشناس ارشد معماری ، دانشگاه آزاد اسلامی واحداراک
حمیدرضا خازنی فرد - دانشجوی کارشناس ارشد معماری ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خمین

تجارب ارزنده گذشتگان در طول تاریخ، همواره سرمایه اصلی اندیشمندان در گره گشایی از مشکلات و حرکت به سوی آینده بهتر بوده است. انتقال تجارب گذشتگان از نسلی به نسل دیگر باعث پیشرفت علمی و فنی، تداوم فرهنگی، تحکیم هویت ملی، تقویت حس خوداتکایی بوده و زمینه را برای موفقیت های جدیدتر علمی و فنی و دستیابی به توسعه پایدار فراهم آورده است. معماری گذشته ایران به خصوص در دوران پس از اسلام، مملو از نمونه های با ارزش بکارگیری شیوه های پردازش بنا بصورت کارا و بهینه و دستیابی به آنچه که امروز معماری پایدار نامیده می شود، می باشد. علی رغم این واقعیت روشن، متاسفانه تاریخ معاصر ایران به دلایل زیاد و در ابعاد مختلف با انقطاع فرهنگی و گسست از تجارب تاریخی و اصول بی زمان جاری در سنت های ارزشمند فرهنگ خودی، مواجه شده است و یکی از آثار این گسست، دور شدن از هویت بومی و ارزش های اسلامی در آثار معماری امروز ایران است. عدم استفاده درست از تجارب ارزشمند تاریخی در حوزه معماری، ساماندهی محیط مصنوع و فن آوری های آن در دستیابی به اصل پایداری در بنا، شاهد روشن این مدعاست. این مقاله برآنست تا به بیان ضرورت بازخوانی معماری بومی بر مبنای اصول معماری اسلامی-ایرانی پرداخته و راهکارهای دستیابی به این مهم را در حد امکان مطرح سازد. این مقاله با استفاده از مطالعه تطبیقی و تحلیلی روش های موجود در مراجعه به سنت های معماری ایرانی-اسلامی، به شناخت نقاط قوت و ضعف آنها می پردازد و تلاش در جهت یافتن راهکارهای مناسب برای برون رفت از مشکلات متدولوژیک موجود در این روش ها و تبیین مسیری مناسب برای باززنده سازی هویت بومی معماری اسلامی-ایرانی و بهره برداری آگاهانه از سنت های آن را در جهت دستیابی به معماری پایدار مد نظر قرار می دهد.

معماری اسلامی- ایرانی، پایداری، سنت، هویت، متدولوژی