فرزانه واصفیان - دکترای برنامه ریزی، استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردستان، اصفهان، ایران
حمیده بابایی - دانشجوی دکتری معماری، اصفهان، ایران

افزایش جمعیت در کشور ایران با توسعه افقی شهر و از بین بردن منابع طبیعی اطراف شهرها همراه بوده است کهبسیاری از آنها دارای منابع فضایی باارزش اما فرسودهای هستند که راه گشای بسیاری از مشکلات به وجود آمده در شهرهامی باشد، ازاینرو ضرورت احیا و نوسازی بافتها هم از جهت فرسودگی و هم از جهت استفاده از پتانسیل توسعه درونی آنموردتوجه قرارگرفته است. یافته های تحقیق نشانگر این است که بین مشارکت مردمی و برنامهریزی مناسب با بهسازی وساماندهی بافت فرسوده رابطه مستقیم وجود دارد. بافت فرسوده شهرکرد بهعنوان هسته اولیه و قسمتی از بافت تاریخیارزشمند شهراست که ضمن برخورداری از قابلیت های بالقوه در جذب جمعیت با معضلاتی مواجه شده است. این بخش ازنظرتجاری، میراثهای فرهنگی، شبکه ارتباطی، سکونتگاهی و کالبدی از ارزشهای بسیار بالایی برخوردار بوده که مطرح کردنآنها در چنین مطالعاتی ضروری است. پژوهش انجام شده ازلحاظ هدف کاربردی و بنیادی ازنظر ماهیت توصیفی می باشد وبه منظور سنجش اطلاعات از روشهای مشاهده و مطالعات کتابخانه ای استفاده شده است. هدف این مقاله بهبود کیفیتزندگی و ساماندهی طرح های احیا و نوسازی در بافت فرسوده شهرکرد و بیان نقاط ضعف و قوت آنها و ارایه راهکارهاییبرای استفاده از این فضاها با توجه به حفظ هویت بافت می باشد. با بررسی های انجام شده آشکار شد که: 1. نوسازی با توجهبه شناخت و ساختار اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی محل امکانپذیر است ، 2. با جلب توجه و مشارکت مردم این بافت ها امکاندستیابی به بهسازی و نوسازی مطلوب خواهد شد.

احیا، نوسازی، بافت فرسوده، مشارکت مردمی، شهرکرد