بررسی جایگاه رهن و اجاره در فقه و حقوق اسلامی

رهن و اجاره در لغت به معنای رها نیدن و پریدن است ودراصطلاح فقهی به معنای تملیک منفعت عین به عوض معلوم در مدت معلوم این عقد که از عقود لازم است. دارای طرق مشروعیت متفاوتی مثل قرآن و سنت و همچنین دارای ارکانی است که به نظر تمام فقیهان مذاهب پنج گانه اینها هستند صیغه ،متعاقدین ، عین مستاجره ، منفعت و اجرت که همه اینها دارای شرایط خاص خودهستند. همچنین رهن و اجاره به انواع مختلف مثل رهن و اجاره اعیان رهن و اجاره ذمه تقسیم میشود. یکی از این متعاقیدن اجیر است که در رهن و اجاره اعمال مورد استفاده قرار میگیرد و در جای موجر قرار دارد و ایشان دارای شرایط خاصی است و ضمان ایشان در مذاهب مختلف متفاوت است این اجیر در برخی موارد مثل اجیر شدن برای نمازمیت استخدامش جایز است و دربرخی موارد مثل گرفتن روزه برای زنده استخدامش اشکال دارد. عقد رهن و اجاره دارای خیاراتی مثل خیار عیب، تبعض صفقه، شرط، تدلیس، غبن و عیب است که همانند بیع نافذ در این عقد میباشد.

Keywords:

رهن , اجاره , حقوق , فقه , حقوق اسلامی