بررسی شرط تبانی و ارتباط آن با شرط ضمنی

برای تفسیر عقد نباید تنها زمان ایجاب و قبول را ملاک قرار داد و به بررسی الفاظ نوشته شده بسنده کرد، بلکه باید آن را در موقعیت و فضایی که شکل گرفته، پیشینه آن را ملاحظه کرد. متعاقدان به طورمعمول نمی توانند همه نیت و مقصود خود را از عقد و احوال حاکم بر آن را در متن عقد بیاورند، گاهی تفصیل آن ممکن نیست. شرط امری است مربوط به آینده که حدوث یا زوال تعهد منوط به آن است. نه تنها اموری که در متن عقد به آن تصریح شده است لزوم وفا دارد، بلکه مواردی که از جهت عرف لازمه عقد است و با استنباط از اوضاع واحوال و قراین و امارات در چارچوب تراضی دو طرف عقد می گنجد نیز لازم الو فا است. شرط بنایی در فقه امامیه مورد تدقیق عمیق واقع شده و برای ارزش گذاری گفتگوهای پیش از عقد جایگاه خاصی را برای آن در نظر گرفته است. شرط تبانی یا بنایی شرطی است که از قبل طرفین بر التزام آن توافق کرده و عقد بر اساس آن واقع می کنند، ولی در متن عقد بدان تصریح نمی شود. پژوهش در مقام این است که به تشریح رابطه بین شرط ضمنی و شرط تبانی بپردازد.

Keywords:

شرط , شرط تبانی , شرط بنایی , شرط ضمنی