تضمین حریم خصوصی جسمانی در قانون آیین دادرسی کیفری 1392

اساسا ذات انسان کنجکاو است و دایم به دنبال کسب اخبار جدید و اطلاع از احوال دیگران است و در این راستا در بسیاری مواقع میل به تجسس از حریم خصوصی دیگران نیز دارد. تجسس و تفتیش از اسرار مردم و ورود به حریم خصوصی دیگران، یکی از محرمات مسلم و قطعی در اسلام است. چنانکه برخی از فقها مدعی اجماع بر حرمت آن می باشند. حریم خصوصی قلمرویی برای حق خلوت آنهاست که با حقوق و آزادی های فردی در بستر اجتماع هم ریشه است. لذا در طول تاریخ همپای رشد فکر و تمدن بشری، مفهوم و مصادیق آن متحول گردیده است. این مقاله، در صدد بررسی رویکرد قانون آیین دادرسی کیفری 1392، در خصوص قلمرو حریم خصوصی جسمانی در آیین دادرسی کیفری و کیفیت تضمین نقض حمایت از آن است؛ از جمله وظایفی که قانون گذار برای افراد دخیل در دادرسی تعیین کرده، رعایت و توجه به حریم خصوصی افراد در جهت تضمین آن است؛ چرا که با پیشرفت حیات اجتماعی و پیچیده تر شدن روش های جمع آوری اطلاعات و سازمان دهی و تحلیل آن، بر وسعت کار دادگاه افزوده شده و چنین گسترشی، کاوش در برخی از ابعاد و جنبه های حریم خصوصی افراد را الزامی ساخته است و در نتیجه به نگرانی و آگاهی قانون گذار به موضوع حریم خصوصی انجامیده است، قانون گذار نه تنها قضات را به طور خاص بلکه کلیه ی اشخاصی را که در جریان تحقیقات حضور دارند من جمله، ضابطین قضایی، موظف به رعایت حریم خصوصی و عدم ورود غیر قانونی به آن کرده است که در صورت تخلف ضمانت اجرایی را به کار بگیرد.

Keywords:

حریم خصوصی , آیین دادرسی کیفری , تحقیقات قضایی , حقوق جزا