فایقه چلبی - دانشجوی دکتری حقوق عمومی دانشگاه تبریز
ثریا زارعی - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق عمومی دانشگاه تبریز

اعتصاب مطابق با توصیه نامه ها و ومصوبات سازمان بین المللی کار (ILO) به عنوان یک حق قلمداد شده است. اعتصاب حقی جهت بروز نارضایتی جمعی کارگران از شرایط کاریشان است. این پدیده اگر چه در بعضی از اسناد بین المللی کاملا پذیرفته شده است اما غالب حکومت ها در مواجه با آن سیاستی جز منع و سرکوب نشان ندادند. اعتصاب از ممنوعیت تا حق شدن موانع بسیاری را طی کرده است تا اینکه حکومتها بر حسب سیاست هایشان تا حدودی پذیرای آن شدند .بعضی از حکومتها شروطی برای آن قایل شدند و نهایتا نظام های داخلی کشورها در شناسایی این حق چند و چونهایی مقررداشته اند. تعدادی در قوانینشان کاملا صریح این پدیده را حقی برای گارگران دانسته و تعدادی دیگر تلویحا و یا در قالب مقررات سندیکایی به آن اشاره کرده اند. در ایران نیز پدیده ی اعتصاب از حیث قوانین فراز و فرودهایی را طی کرده است . جهت شناسایی این حق در نظام حقوقی ایران لازم است با بررسی این حق در اسناد بین المللی به واکاوی آن در قوانین و مقررات داخلی پرداخته شود.

اعتصاب ، حق بر اعتراض ، گارگر ، سندیکا ، اسناد بین المللی