تعیین تاثیر بکارگیری فناوری اطلاعات و ارتباطات در افزایش مهارت های یادگیری کارکنان اداری شرکت گاز استان مازندران

Publish Year: 1395
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 249

This Paper With 25 Page And PDF and WORD Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

PSYCHI01_145

تاریخ نمایه سازی: 13 شهریور 1396

Abstract:

مقاله حاضر با هدف بررسی بررسی نقش فناوری اطلاعات و ارتباطات در بهبود فرایند آموزش کارکنان با تاکید بر تیپ شخصیتی فراگیران در بخش اداری شرکت گاز استان مازندران اجرا گردید. مقاله حاضر از ماهیت توصیفی برخوردار است و از نظر نوع تحقیق، پیمایشی می باشد. جامعه آماری این مقاله را کلیه مدیران، معاونان، کارکنان، رویسای ادارات که در محدوده قلمرو زمانی تحقیق اشتغال دارند، تشکیل می دهند. این تعداد برابر آمار شرکت گاز استان مازندران برابر 320 نفر می باشد. انتخاب نمونه به روش تصادفی ساده با استفاده از جدول گرجسی و مورگان انجام شده است تعداد نمونه برای انجام این تحقیق 195 نفر تعیین گردید.ابزار گرداوری اطلاعات در این پژوهش پرسشنامه محقق ساخته بوده است. برای تعیین پایایی پرسشنامه از ضریب آلفای کرونباخ (0/947) استفاده شده است.تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار 22-spss و از آزمون یومن ویتنی برای مقایسه هر یک از شاخص ها در بین دو گروه تیب شخصیتی استفاده شده و از آزمون و ویلکاکسون برای بررسی موثر بودن در حالت کلی و به تفکیک دو گروه پرداخته شده است. صورت گرفت. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که در سطح خطای 0/05 مقدار احتمال بدست آمده در حالت کلی و در بین افراد تیپ A کمتر از 0/05 می باشد یعنی بکارگیری فناوری اطلاعات و ارتباطات در در بهبود فرایند آموزش کارکنان تیپ A و در حالت کلی نمونه های تحقیق موثر بوده است و شدت تاثیرآن بیش از متوسط میباشد. مقایسه دو گروه با استفاده از آزمون من ویتنی نشان داده که اختلاف معنی داری بین میانگین رتبه ای بکارگیری فناوری اطلاعات و ارتباطات در بهبود فرایند آموزش کارکنان در گروه تیپ A و تیپ B وجود دارد زیرا مقدار احتمال نظیر آزمون یو من ویتنی با تقریب z کمتر از 0/05 است . که این میانگین در گروه تیپ A بالاتر است.

Keywords:

فناوری اطلاعات و ارتباطات , آموزش کارکنان , تیپ شخصیتی A و B

Authors

رقیه احمدی

دانش آموخته کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی (دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری)

رمضان حسن زاده

دانشیار و عضو هیات علمی (دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری)