حسین پورحسین - کارشناس ارشد جنگلداری، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی، ساری
مجید لطفعلیان - دانشیار گروه جنگلداری، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی، ساری
حسن اکبری - استادیار گروه جنگلداری، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی، ساری

در این روش تحقیق پس از تعیین مرز چوبکشی و یا بافر هر جاده، اقدام به ترسیم آن در اطراف جاده های جنگلی و مسیرهای چوبکشی نموده و سپس به ارزیابی درصد شبکه بندی، سطوح بدون پوشش یا دسترسی و همچنین مناطق با همپوشانی یا پوشش مشترک پرداخته می شود. در این تحقیق که در سه پارسل 2، 17 و 24 سری یک از حوزه 51 جنگل های غرب هراز با هدف تعیین وضعیت مسیرهای چوبکشی موجود و ارزیابی این مسیرها از لحاظ تراکم طولی، فاصله ای و درصد تحت پوشش چوبکشی صورت گرفته، ابتدا با پیمایش و برداشت تمامی جاده ها و مسیرهای چوبکشی موجود توسط GPS، متر، شیب سنج و قطب نما، با استفاده از روش بکموند، تراکم طولی و فاصله ای مسیرهای چوبکشی و درصد تحت پوشش چوبکشی شبکه جاده و مسیرهای چوبکشی موجود بترتیب، 37/79 متر در هکتار، 264/62 متر و 59/80 درصد بدست آمد. بدلیل پوشش کم و نامناسب مسیرهای چوبکشی و اختلاف زیاد تراکم طولی و فاصله ای آن ها از معیارهای سازمان جنگل ها و مراتع کشور و تحقیقات انجام شده در این زمینه، پس از طراحی مسیرهای چوبکشی جدید با در نظر گرفتن معیارهای طراحی از قبیل شیب، توپوگرافی، خاک و حجم برداشت، مقدار تراکم طولی و فاصله ای مسیرهای چوبکشی و میزان پوشش شبکه جاده (درصد شبکه بندی) بترتیب، به 64/74 متر در هکتار، 154/47 متر و 67/33 درصد رسید.

بافر، تراکم طولی، تراکم فاصله ای، درصد شبکه بندی، مسیرهای چوبکشی