ارایه راهکارهای احیاء در مناطق رودکناری با هدف توسعهی تفرجگاههای درون شهری نمونه موردی حاشیه رودخانه زاینده رود اصفهان

گسترش ناموزون شهرها بدون بهرهگیری از توانهای محیط های طبیعی، تعادل بین شهر و طبیعت را مختل نموده است. رودخانههای شهری به عنوان یکی از عناصر ساختار اکولوژیکی شهرها میتوانند نقش موثری درجهت ایجاد تعادل بین فضای انسان ساخت شهر و طبیعت و ارتباط انسان با طبیعت ایفا نمایند. با تامل در نقش و جایگاه رودخانه زاینده رود در ایجاد چشم انداز شهری، این آبکنار پتانسیل تبدیل شدن به محور گردشگری و تفریحی در شهر را دارا میباشد.هدف از پژوهش حاضر احیا کناره آب رودخانه زاینده رود در جهت توسعهی تفرجگاههای درون شهری به منظور جذب حداکثری گردشگران است.روش پژوهش در این مقاله کیفی از نوع توصیفی- تحلیلی و شیوه ابزار تحقیق، اسنادی و کتابخانه ای می باشد. بنابراین شناخت کلیه لایههای محیطی - کالبدی موجود این آبکنار در شرایط کنونی و تجزیه و تحلیل آن در جدول SWOT و بررسی نارساییهای موجود در تفرجگاه از طریق شناخت و تحلیل منظر اکولوژیک -بصری، شناخت و تحلیل الگوهای رفتاری گردشگران با استفاده از پرسشنامه و نرم افزار آماری SPSS و در نهایت ارزیابی توان تفرجی بر اساس شاخص شیب در جهت توسعه تفرجگاه رودکناری در محیط GIS صورت گرفته است.نتایج تحقیق نشان دهندهی آن است که با تعیین حریم برای رودخانه، ایجاد محورهای پیاده پیوسته، جلوگیری از اختلاط آبهای آلوده با آب آن، حفاظت و گسترش پوشش گیاهی، حفاظت از دیدها و منظرهای باز و منظرسازی متعدد و تبدیل آن به مکانی مناسب برای فعالیتهای متنوع میتوانند در احیای محور رودخانه زاینده رود به عنوان یک شریان حیاتی زیست محیطی، تفریحی و خدماتی در بهبودکیفیت زندگی در شهر اصفهان موثر واقع شوند.

Keywords:

مناطق رودکناری , احیاء , تفرجگاه , گردشگر , رودخانه زاینده رود