یاسین یزدان پناه - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی شیمی، دانشگاه خلیج فارس، بوشهر
امیرعباس ایزدپناه - استادیارمهندسی شیمی، دانشکده مهندسی نفت، گاز و پتروشیمی، دانشگاه خلیج فارس، بوشهر
احمد جامه خورشید - استادیارمهندسی شیمی، دانشکده مهندسی نفت، گاز و پتروشیمی، دانشگاه خلیج فارس، بوشهر

یکی از مهمترین موضوعات در زمینه ایمنی در صنایع، دانستن محدوده های اشتعال پذیری گازهای مورداستفاده و تغییر دادن آن به محدوده ایمن و غیرقابل اشتعال است. یکی از مناسب ترین راهکارها برای کم کردنمحدوده اشتعال پذیری، تزریق گاز بیاثر به مخلوط گازسوختی و هواست. از گذشته های دور مدل هایترمودینامیکی متفاوتی برای پیش بینی حدود اشتعال پذیری و همچنین تاثیر گازهای بی اثر بر این محدودهپیشنهاد داده شده است که این مدل ها بیشتر به بررسی تاثیر (N(2 و (CO(2 بر محدوده اشتعال پذیری پرداخته اند.در این پژوهش از 2 مدل موجود برای بررسی تاثیر 3 گاز هالوژن دار بی اثر ((C(2)H(2)F(4) و ((C(2)H(2)F(4) بر محدودهاشتعال پذیری (CH(4 استفاده شده است. براساس نتایج بدست آمده برای (CF(4 و (SF(6، این گازها رفتار مشابهگازهای (N(2 و (CO(2 دارند و مقادیر پیش بینی شده هم خوانی خوبی با نتایج آزمایشگاهی دارند. اماگاز (C(2)H(2)F(4 رفتار متفاوتی دارد و محاسبات برای حد پایین اشتعال پذیری (LEL) نتایج متفاوتی نسبت بهداده های آزمایشگاهی نشان داد، اما برای حد بالای اشتعال پذیری (UEL) مدل مورد استفاده نتایج مناسبی داشت.

محدوده اشتعال پذیری، تاثیر گاز بی اثر، گاز بی اثر هالوژن دار، مدلسازی محدوده اشتعال پذیری